Żołnierz Wolności, październik 1972 (XXIII/232-257)

1972-10-07 / nr. 237

Deklaracja o Przyjaźni i Współpracy między Polską Rzeczypospolitą Ludową a Republiką Francuską W wyniku rozmów, które odbyły się między I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej a prezyden­tem Republiki Francuskiej w czasie wizyty pań­stwowej we Francji od 2 do 6 października 1972 roku, pan Edward Gierek i pan Georges Pompidou postanowili ogłosić następującą Deklarację o Przyjaźni i Współpracy między Polską i Francją: OBIE STRONY wierne tradycji wielowiekowej przyjaźni między Polską i Francją, przeświadczone, źe rozwój ich stosunków odpowia­da żywotnym interesom obudwu narodów oraz służy umocnieniu odprężenia, bezpieczeństwa i współpra­cy w Europie, świadome, że wszelki postęp w tej dziedzinie przy­czynia się do umocnienia pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, zgodnie z celami i zasadami Kar. ty Narodów Zjednoczonych, pragnąc jeszcze bardziej zacieśnić ścisłe związki istniejące między obydwoma krajami przez stworze­nie nowych bodźców do współpracy 1. Z zadowoleniem stwierdzają, te realizacją po­stanowień deklaracji polsko-francuskiej opubliko­wanej w Warszawie dnia 12 września 196t roku na zakończenie wizyty generała de Gaulle'a w Polsce, jak również deklaracji o przyjaźni i współpracy pol­sko-francuskiej, podpisanej w Warszawie dnia 27 li­stopada 1970 roku na zakończenie wizyty w Polsce premiera Francji pana Chaban-Delmasa, przyczyniła się do korzystnego rozwoju, w interesie obu krajów, stosunków polsko-francuskich we wszystkich dzie­dzinach. 2. Zgodnie oceniają, że postęp w dziele odpręże­nia na kontynencie europejskim, do którego przyczy­niły się wytrwale wysiłki Polski i Francji, powinien być jeszcze bardziej utrwalony poprzez zacieśnienie stosunków między pańśtwafni europejskimi, 3. Potwierdzają wolę dalszego opierania swojej po­lityki w Europie na poszanowaniu następujących za­sad: ■ nieuciekanie się do siły lub groźby jej użycia, ■ poszanowanie suwerenności, równouprawnie­nia i niezawisłości, ■ nieingerencja w sprawy wewnętrzne, - nienaruszalność istniejących granic. 4. Postanawiają, że ich współpraca polityczna, cią­gle rozszerzana i pogłębiana, pozostanie stałym ele­mentem ich stosunków dwustronnych. Stosownie do tego będą one kontynuowały regularne konsultacje na temat problemów międzynarodowych, w szcze­gólności europejskich będących przedmiotem wspól­nego zainteresowania, oraz dokonywały wymiany poglądów, harmonizowania stanowisk i ewentualnego uzgadniania inicjatyw. Konsultacje te będą odbywać się w zasadzie raz do roku na szczeblu ministrów lub ich przedstawi­cieli. Będą one mogły odbywać się w trybie p ,nym w przypadku, gdy obie. 'strony uznają, że sytuacja międzynarodowa tego wymaga. 5. Oświadczają, że podstawowym celem, który wy­znaczają sobie obydwa kraje będzie działanie na rzecz trwałego postępu w dziele odprężenia i umo­cnienia bezpieczeństwa w Europie, przezwyciężenia podziału kontynentu na ugrupowania wojskowo-po­lityczne i na rzecz rozwoju pokojowej współpracy między narodami europejskimi we wszystkich dzie­dzinach. Będą zabiegać również o poparcie dla wysił­ków, mających na celu powszechne i całkowite roz­brojenie. II I. Stwierdzają, że podstawowe znaczenie dla umo­cnienia przyjaznych stosunków między obydwoma państwami posiada współpraca gospodarcza w opar­ciu o podpisany w dniu 5 października 1972 roku układ o rozwoju współpracy gospodarczej, przemy­słowej, naukowo-technicznej. Będą one dążyć do wy­korzystania wszelkich możliwości rozwoju tej współ­pracy. W tym celu będą popierać kontakty między przedsiębiorstwami i instytucjami gospodarczymi obu krajów. Międzyrządowa komisja utworzona w ramach tego układu będzie stanowić ważny instrument rozwoju polsko-francuskiej współpracy gospodarczej. Pro­blemy, na jakie będzie ona natrafiała, będą w mia­rę potrzeby omawiane w ramach międzyrządowych konsultacji politycznych. Obie strony będą czynić wysiłki w kierunku ułat­wienia rozwoju wymiany handlowej i rozwiązania w ramach przepisów stosowanych w każdym z obu krajów zagadnień, jakie ten rozwój może wyłonić. 2. Postanawiają, że w ich stosunkach szczególne miejsce zajmie współpraca kulturalna, która poprzez wzmocnienie tradycyjnych więzi między dwoma na­rodami przyczynia się do ich jeszcze większego wza­jemnego zbliżenia. W tym celu będą dążyć do zacie­śniania współpracy między uczelniami, organizacja­mi i instytucjami kompetentnymi w dziedzinie nau­czania, kultury i sztuki, prasy, radia i telewizji. Bę­dą popierać również rozwój kontaktów bezpośred­nich między ich obywatelami, zwłaszcza młodzieżą, w drodze wyjazdów zbiorowych lub indywidualnych. Zintensyfikują wysiłki w celu zapewnienia lepszej znajomości w swoim kraju języka drugiej strony. W tym celu strony będą kontynuować wysiłki zmie­rzające do ułatwienia ruchu osobowego między oby­dwoma krajami. 3. Potwierdzają szczególne znaczenie ciągłego roz­szerzania współpracy naukowej i technicznej obej­mującej zwłaszcza wymianę informacji na temat wyników badań, jak również wspólną organizację prac badawczych. W tym celu będą popierać współ­pracę między placówkami szkolnictwa wyższego oraz innymi organizacjami i instytucjami kompetentny­mi w dziedzinie badań podstawowych i stosowanych. Sprawy z dziedziny współpracy kulturalnej, nau­kowej i technicznej między Polską i Francją będą mogły być omawiane również w ramach międzyrzą­dowych konsultacji politycznych. Obie strony wyrażają przekonanie, że ich współ­praca we wszystkich dziedzinach przyczyni się do umocnienia porozumienia i pokoju na kontynencie europejskim i na świecie oraz żywią nadzieję, że wszystkie państwa europejskie, niezależnie od ich systemów politycznych, ekonomicznych i społecz­nych, kierować się będą we wzajemnych stosunkach takimi zasadami, jakie zostały wyrażone w niniej­szej deklaracji. Sporządzono w Paryżu, dnia 6 października 1972 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w języku pol­skim i francuskim, przy czym obydwa teksty posia­dają jednakową moc. EDWARD GIEREK GEORGES POMPIDOU I sekretarz Prezydent Komitetu Centralnego Republiki Francuskiej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Wypowiedź rzecznika Pałacu Elizejskiego (A) PARYŻ (PAP). W piątek odby­ła się konferencja prasowa rzecznika Pałacu Elizejskiego, Denisa Baudoui­­na, który oświadczył, że Deklaracja 0 Przyjaźni i Współpracy między Pol­ską Rzecząpospolitą Ludową a Repu­bliką Francuską podpisana przez 1 sekretarza KC PZPR, Edwarda Gierka i prezydenta Francji. Geor­­gesa Pompidou „stanowi dalszy krok naprzód oraz oznacza pogłębienie i rozszerzenie stosunków polsko-fran­cuskich.“ Jest ona trzecim dokumen­tem tego rodzaju; dwa poprzednie zostały podpisane na zakończenie wizyty generała de Gaulle'a w Pol­sce, 12 września 1967 roku oraz na zakończenie wizyty premiera Jacque­­sa Chaban-Delmasa 27 listopada 1970 roku. Podobne deklaracje rząd francu­ski podpisał z innymi krajami Euro­py wschodniej, a przede wszystkim ze Związkiem Radzieckim. Wyraża­ją one wolę prowadzenia polityki od­prężenia i współpracy. Wizyta Ed­warda Gierka — powiedział rzecznik Pałaęu Elizejskiego — stanowi „ważną datę w stosunkach polsko­­francuskich i daje powody do zado­wolenia“. Komentując poszczególne punkty deklaracji D. Baudouin powiedział m. in. — 1. Na temat konsultacji poli­tycznych: Deklaracja po raz pierw­szy przewiduje coroczne spotkania na szczeblu ministrów lub ich przed­stawicieli, a ponadto konsultacje w trybie pilnym jeżeli wymagać tego będzie sytuacja międzynarodowa. 2. Na temat konferencji bezpie­czeństwa i ograniczenia si! zbrojnych w Europie: są to dwa różne proble­my, dlatego też problem ogranicze­nia sił zbrojnych w Europie nie mo­że być omawiany jednocześnie z pro^ blemem bezpieczeństwa i współpra­cy. Taką samą opinię wyraziła stro­na polska. 3. Na temat współpracy gospodar­czej: podpisana deklaracja nie jest „układem zamkniętym“, gdyż może być on rozszerzony w przyszłości. Układ nie narusza zobowiązań żad­nej ze stron z tytułu ich przynależ­ności do odrębnych systemów gospo­darczych — EWG i RWPG. 4. Na temat współpracy kultural­nej: prezydent G. Pompidou i I se­kretarz KC PZPR zgodzili się, że poprzez kontakty ludzkie i wzajem­ne wizyty może powstać bardziej ścisła współpraca i lepsze wzajemne zrozumienie — oświadczył rzecznik Pałacu Elizejskiego. Współpraca Polski i Francji - istotnym elementem bezpieczeństwa i pokoju w Europie Wypowiedź Edwarda Gierka dla FÁP (A) PARYŻ (PAP). Po podpisaniu polsko-francuskiej Deklaracji o Przyjaźni i Współpracy I sekretarz KC PZPR Edward Gjerek udzielił następującej wypowiedzi dla Pol­skiej Agencji Prasowej; Jestem zadowolony z przebiegu wizyty .we Francji, ze wszystkich jej rezultatów. Można z pełnym prze­konaniem stwierdzić, że to spotka­nie Polski i Francji stanowiło do­niosły wkład w rozwój naszych wzajemnych stosunków. Odznaczało się ono wielką rzeczowością i wiel­ką serdecznością i obie te jego ce­chy cenimy sobie bardzo wysoko. W toku wizyty odbyliśmy z pre­zydentem Republiki, panem George­­sem Pompidou przyjacielską, szcze­rą i bezpośrednią wymianę zdań. Uważam ją za bardzo pożyteczną. Pozytywne' rezultaty mojej wizyty są w wielkim stopniu e -bissą za­sługą prezydenta. Dla pomyślnego, owocnego jej przebiegu uczynił wiele rząd fran­cuski, kierowany przez premiera Pierre Messmera, członkowie rządu, a wśród nich minister Gospodarki i Finansów Giscard d'Estaing, który wespół z wicepremierem Mieczysła­wem Jagielskim przygotowywał ważne uzgodnienia w sprawne współpracy gospodarczej obu na­szych krajów. Wszystkie rozmowy 1 spotkania, jakie ja osobiście i towarzyszące mi osoby odbyliśmy w czasie wizyty we Francji uważam, za konstruk­tywne i pożyteczne. W ich rezultacie podpisaliśmy dwa dokumenty o do­niosłym znaczeniu dla dalszego roz­woju i pogłębienia stosunków pol­sko-francuskich. Pierwszy z nich to Deklaracja o Przyjaźni i Współpracy. Posiada cna dużą wagę polityczną. Potwierdza­my w niej przyjacielski charakter stosunków polsko-francuskich. Da­jemy współczesny wyraz żywotno­ści przyjacielskich związków, które nasze narody zadzierzgnęły w dale­kiej przeszłości i które dzisiaj umac­niamy pokojową współpracą. Kła­dziemy w tej deklaracji główny na­cisk na współczesne treści stosun­ków polsko-francuskich i perspekty­wę ich dalszego rozwoju. W'toku naszych rozmów, a w isto­cie rzeczy jeszcze przed nimi, uzna­liśmy zgodnie, że dla dalszego roz­woju całokształtu stosunków polsko­­francuskich znaczenie szczególne kluczowe ma pogłębienie współpra­cy gospodarczej. Rad jestem szczególnie z tego, że nasze rozmowy i ustalenia otwierają realną perspektywę poważnego po­stępu w tej dziedzinie. Przynosząc obopólne korzyści na­szym dynamicznie rozwijającym się krajom, pogłębiona współpraca eko­nomiczna i naukowo-techniczna roz­szerzy równocześnie . materialną bazę rozwoju stosunków we wszyst­kich innych dziedzinach, i nasze wzajemne związki uczyni bardziej trwałymi. Drugi dokument podpisany w Pa­ryżu — to układ o współpracy gos­podarczej, przemysłowej i naukowo­­technicznej. Potwierdza on dotych­czasowe i zakreśla nowe obszary tej współpracy, stwarza dla niej szersze ramy 1 pomyślne przesłanki. Jesteśmy zadowoleni z tego ukła­du. Rzecz jasna, o dynamice rozwoju polsko-francuskich stosunków eko­nomicznych — a obopólnie pragnie­my przecież, by była ona jak naj­wyższa — nie zadecyduje sam układ. Określać ją będzie to, co czynić bę­dziemy teraz i w przyszłości, kon­kretnie i wymiernie dla wzrostu ob­rotów handlowych, dla kooperacji przemysłowej, dla zacieśnienia współpracy naukowo-technicznej. Liczymy na inicjatywę z obydwu stron, na dalsze współdziałanie oby­dwu rządów. Perspektywa została otwarta, trzeba ją obecnie zagospo­darować. W rozmowach naszych mówiliś­my również o pogłębieniu współpra­cy na innych polach, w tym o dal­szym zacieśnianiu kontaktów nau­kowych i kulturalnych cenionych przez oba nasze narody. Będziemy je rozszerzać, pragniemy bowiem wzbogacić polsko-francuskie stosun­ki we wszystkich dziedzinach, gdzie jest to możliwe i pożyteczne. Przyjmując z zadowoleniem za­proszenie prezydenta Republiki Francuskiej pana Georgesa Pompi­dou kierowałem się tym, iż będzie to wizyta w kraju szczególnie Pol­sce bliskim i odgrywającym ważną, pozytywną rolę w życiu międzyna­rodowym, kierowałem się prze­świadczeniem, że przyjazne stosun­ki, współpraca i współdziałanie Pol­ski i Francji, stanowią jeden z bar­dzo istotnych elementów budowy bezpieczeństwa i pokoju w Eńropie. Oba nasze kraje uznają dobrze cenę bezpieczeństwa ! pokoju, oba zaan­gażowane są głęboko w proces od­prężenia, oba pragną utrwalenia po­koju i rozszerzenia międzynarodo­wej współpracy. Możemy i powin­niśmy w tej kluczowej sprawie bliżej współdziałać. Znane jest aktywne działanie Francji na rzecz odprężenia, na rzecz przyjaznego rozwoju stosun­ków z krajami socjalistycznymi. Znajdowało to wyraz w wielu dzia­łaniach, szczególnie zaś w toku do­niosłej w rezultacie ubiegłorocznej wizyty Leonida Breżniewa we Fran­cji. Jak już powiedziałem, Polska cieszy się z pogłębiającego się zbli­żenia radziecko-francuskiego. Jeśli chodzi o nas — o Polskę — to, tak jak dotychczas — w ścisłym współdziałaniu z naszymi socjalisty­cznymi przyjaciółmi i sojusznikami, konsekwentnie realizujemy i będzie­my realizować jednolitą pokojową linię socjalistycznej wspólnoty. Deklaracja, którą podpisaliśmy z prezydentem Pompidou, stanowi do­bitne potwierdzenie zasad pokojo­wego współistnienia państw o od­miennych ustrojach, jakimi są dzi­siejsza Polska i dzisiejsza Francja, a więc stanowi wspólny wkład obu państw w upowszechnienie i utrwa­lenie tych źasati w życiu międzyna­rodowym. Są to jedyne Zasady, na których można budować trwały po­kój we współczesnej Europie i świe­cie. Rozmowy nasze wykazały zgod­ność łub bliską zbieżność poglądów w ważnych międzynarodowych pro­blemach. które omawialiśmy. Jesteś­my w istocie zgodni co do tego, że zwłaszcza w Europie można i należy przejść od odprężenia do współdzia­łania. Dotychczasowy postęp w nor­malizacji stosunków na bazie istnie­jących polityczno-terytorialnych re­aliów stwarza wszelkie ku temu podstawy. Zaznaczyć to powinna zwłaszcza rychła konferencja bez­pieczeństwa i współpracy, dla której przygotowania ł powodzenia Polska i Francja wiele mogą uczynić. Z upoważnienia Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a także w swoim własnym imieniu, serdecznie zaprosiłem prezydenta Republiki Francuskiej, pana Geor­­gesa Pompidou do złożenia wizyty w Polsce w dogodnym po temu ter­minie. Wizyta prezydenta w naszym kraju stałaby się ważnym wydarze­niem w obecnym rozwoju współpra­cy Polski i Francji, wyrazem przy­jacielskich stosunków między naszy­mi narodami. Opuściłem Paryż zadowolony z tej wizyty, z jej przyjacielskiego prze­biegu i owocnych rezultatów. Wie­rzę, iż zadowolenie to podzieli moja ojczyzna, naród polski i władze na­szego państwa, w których imieniu do Francji pojechałem. 23 lata niemieckiego państwa st ylistycznego 7 października 1949 r. prokla­mowana została Niemiecka Republika Demokratyczna. Niemieckie państwo robotników i chłopów powstało w niecałe 5 lat od daty upadku III Rzeszy. Zrodziło się ońo jako zaprzeczenie tego wszystkiego co w skrócie określamy jako tradycje niemieckiego imperia­lizmu. 21 października 1949 r. w Bonn kanclerz Niemieckiej Republiki Fe­deralnej Konrad Adenauer złożył w imieniu rządu oświadczenie, w którym nazwał NRF „jedyną prawo­mocną państwową''' organizacją na­rodu niemieckiego i oświadczył, że tylko ona „ma prawo przemawiać w imieniu całego narodu niemiec­kiego". Programowe nie uznawanie NRD przez kolejne rządy NRF wyrażało się w licznych posunięciach propa­gandowych, jak również w praktycz­nych krokach zmierzających do zniszczenia niemieckiego państwa socjalistycznego. Wbrew tym wrogim poczynaniom Niemiecka Republika Demokratycz­na krzepła i umacniała się. Przy bratniej pomocy ZSRR i innych państw socjalistycznych wznosiła ona podwaliny swojej gospodarki, rozwijała przemysł i rolnictwo, na­ukę i kulturę. ; NRD - państwo budujące socja­lizm stało się ważnym czynnikiem pokojowego rozwoju stosunków mię­dzynarodowych na naszym konty­nencie. Konstruktywny, pokojowy program polityczny realizowany przez NRD, umocnił autorytet nie­mieckiego państwa robotników i chłopów. Z faktem tym musieli-po­godzić się wszyscy, którzy próbowa­li zakwestionować samo prawo NRD do istnienia, łuż ponad 30 państw nawiązało stosunki dyplomatyczne z Niemiecka Republiką Demokra­tyczna. Inne kraje zaś oświadczają, że jest to dla nich jedynie kwestia czasu. Świadomość nieodwracalności pro­cesów zachodzących w Europie, u­­względnienie obecnego układu sił na tym kontynencie i na catym świecie doprowadziły do zmiany sta­nowiska wobec NRD także w nad­­reńskiej stolicy. Po dojściu do wła­dzy rządu, Brandta-Scheela zaczęto w Bonn rewidować stare postawy. W swoim pierwszym expose kanclerz Brandt przyznał, że istnieją dwa państwa niemieckie. Ratyfikacja układów ZSRR - NRF i Polska - NRF, oraz zawarcie po­rozumienia czterech mocarstw wf sprawie Berlina Zachodniego mogło nastąpić tylko na zasadzie uznania politycznych i terytorialnych realiów w Europie środkowej na zasadzie uznania suwerenności i granic NRD. W dokumencie czterostronnego porozumienia państwa zachodnie musiały zrezygnować z dyskrymina­cyjnego stanowiska wobec Nie­mieckiej Republiki Demokratycznej. Porozumienie zostało zawarte w konsultacjach z rządem NRD i po uwzględnieniu jego stanowiska. Opinia światowa z uznaniem przy­jęła stanowisko NRD, które ma swój udział w uregulowaniu proble­mu Berlina Zachodniego, Wzrost znaczenia i autorytetu bu­dującej socjalizm Niemieckiej Repu­bliki Demokratycznej związany jest zarówno z jej polityką zagraniczną jak też ze wzrostem potencjału gos­podarczego. Obecnie Niemiecka Republika Demokratyczna, której na Zachodzie przepowiadano kiedyś kryzys gospodarczy, znajduje się w pierwszej dziesiątce najbardźiej roz­winiętych państw przemysłowych świata. Sukcesy i osiągnięcia NRD za­równo gospodarcze jak i polityczne śledzone są przez społeczeństwo polskie ze szczególnym zadowole­niem i zainteresowaniem. Z pol­skiego punktu widzenia bowiem po­wstanie na naszej zachodniej grani­cy zaprzyjaźnionego z nami, dyna­micznie rozwijającego się państwo niemieckiego, które zdecydowanie odcięło się od ponurej tradycji „Drang nach Osten" ma ogromne znaczenie. Niemiecka Republika Demokra­tyczna znajduje się w rodzinie państw socjalistycznych. Jej siły zbrojne wchodzą w skład obronnego przymierza - Układu Warszawskie­go. Za Odrą i Nysą Łużycką mamy przyjaciół i towarzyszy broni, któ­rych tradycje bojowe wyrosły z re­wolucyjnej walki o wolność społecz­ną, z idei internacjonalizmu. Z okazji święta narodowego, 23 rocznicy powstania NRD, naszym sprzymierzeńcom i przyjaciołom zza Odry i Nysy składamy życzenia dal­szych osiągnięć w budownictwie so­cjalizmu w umacnianiu jedności wspólnoty socjalistycznej w walce o pokój i przyjaźń między naro­dami. (B) GR. DZ.) Nowoczesne centrum stolicy NRD — Berlina. (Foto: CAF) Kwiaty pod pomnikiem Żołnierza Polskiego i Niemieckiego Antyfaszysty (A) BERLIN (PAP). W piątek w przeddzień 23 rocznicy powstania NRD, społeczeństwo tego kraju skła­dało wieńce i wiązanki kwiatów pod pomnikiem Żołnierza Polskiego i Nie­mieckiego Antyfaszysty w Berlinie. Przybyli delegaci Kombinatu Obrabiarek im. „7 Października“ z młodzieżą szkoły, nad którą fabryka ta sprawuje patronat. Załoga kombinatu utrzymuje także oży­wioną współpracą z analogicznymi zakła­dami naszego kraju. Do zebranych przemówił radca ambasady PRL w NRD, H. Sokolak, podkreślając wkład narodu polskie­go w walkę z faszyzmem. COCKTAIL W AMBASADZIE NRD W WARSZAWIE (A) Z okazji 23 rocznicy powstania ŃRD, ambasador tego kraju w Polsce Rudolf Rossmeisl wydal 6 bm. cocktail w salach ambasady w Warszawie. Wśród gości obecni byli: Stanisław Gucwa, Edward Babiuch, Franciszek Szlachcic, Jan Mitręga, Kazimierz Ol­szewski, Andrzej Benesz, Ludomir Sta­siak, członkowie Rady Państwa i rządu; MSZ reprezentował wiceminister tego re­sortu — Jan Czapla. Komentarze prasowe Podpisanie układu o współpracy gospodarczej między Polską a Fran­cją na okres 10 lat oraz kolejna roz­mowa w cztery oczy Edwarda Gier­ka z Georgesem Pompidou, stanowią główmy temat komentarzy i infor­macji dotyczących wizyty I sekreta­rza KC PZPR we Francji. Podkre­śla się znaczenie układu dla stosun­ków dwustronnych Polski i Francji i przedstawia główne jego postano­wienia. Środki masowego przekazu pod­kreślają, że po podpisaniu układu, a następnie wspólnej francusko­­polskiej deklaracji, stosunki między obu krajami zostaną oparte na trwa­łych podstawach. PARYŻ Piątkowa prasa paryska ^8 ’ wypełniona jest po brzegi materiałami o wizycie Edwarda Gierka We Francji. Są one często ilustrowane zdjęciami. „Les Echos’*, pisząc o podpisanym ukła­dzie. stwierdza że tym samym został osiągnięty jeden z podstawowych celów wizyty Edwarda Gierka we Francji, a mianowicie zacieśnienie współpracy gos­podarczej Dziennik podkreśla, że Polska staje się jednym z głównych partnerów gospodarczych Francji. „Combat” zwra­ca uwagę na znaczenie układu dla sto­sunków Francja — Polską. „Figaro” w swych relacjach uwypukla fakt zaproszenia do Polski prezydenta Pompidou. „La Nation” podkreśla, że po szczycie Gierek — Pompidou współ­praca między obu krajami zyskuje „trwałe podstawy”. Tezę tę dziennik za­warł w tytule komentarza do układu ekonomicznego podpisanego w Paryżu. „L'Humanite” zwraca uwagę, że pod­pisany układ stanowi doniosły krok na­przód, cytując wypowiedź Edwarda Gier, ka na ten temat. W trakcie realizacji będzie się można przekonać, jak układ służy obu krajom. Telewizja francuska nadała w piątko­wych dziennikach wieczornych obszerne sprawozdanie z uroczystego podpisania Deklaracji o Przyjaźni i Współpracy mię­dzy Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Francuską oraz z ostatniego dnia pobytu Edwarda Gierka we Fran­cji. IHKIHYN! w relacjach na temat wi­uwiuwii'i, zyty Edwarda Gierka poważne dzienniki londyńskie informują o podpisaniu 10-letniego układu o współ­pracy między Polską a Francją. „Finan­cial Times” akcentuje m. in. fakt, że układ kładzie szczególny nacisk na współpracę dwustronną w podstawowych dziedzinach przemysłu. O układzie poin­formował londyński „Guardian”. „Times” poza informacjami o przebie­gu wizyty zamieścił obszerny artykuł redakcyjny poświęcony analizie stosun­ków. Polski z krajami zachodnimi. MOSKWA Dziennik „Prawda” zamie­­■■■ ’szcza depesze agencyjne, w których informuje o przebiegu wizy­ty I sekretarza KC PZPR, Edwarda Gier­ka we Francji i o jego rozmowach z prezydentem Republiki Francuskiej Geor­gesem Pompidou oraz o francusko-pol­skich rozmowach w Pałacu Elizejskim z udziałem ze strony francuskiej mini­stra Spraw Zagranicznych Maurice Schu-^ manna i innych członków rządu fran­cuskiego. Również dziennik „Izwięstia” zami-eszcza wiadomości, na temat wizyty Edwarda Gierka w Paryżu i Lyonie. I sekretarz KC PZPR zakończyi wizytę we Francji DOKOŃCZENIE ZE STR. 1 czasie jego wizyty we Francji, wice­premier, przewodniczący komisji Planowania — Mieczysław Jagielski, minister Spraw Zagranicznych — Stefan Olszowski, członek Sekreta­riatu KC PZPR. kierownik Wydziału Zagranicznego KC — Ryszard Fre­­lek, wicemarszałek Sejmu, przewod­nicząca Towarzystwa Przyjaźni Pol­sko-Francuskiej — Halina Skibniew­­ska, minister Oświaty, Szkolnictwa Wyższego i Techniki — Jan Kacz­marek, prezes Związku Literatów Polskich — Jarosław Iwaszkiewicz, minister Handlu Zagranicznego — Tadeusz Olechowski, minister do Spraw Kombatantów — gen. dyw. Mieczysław Grudzień, ambasador PRL we Francji — Emil Wojtaszek oraz członkowie rządu francuskiego z premierem Pierre Messmerem, ministrem Spraw Zagranicznych — Maurice Schumannem, ministrem Gospodarki i Finansów — Valerym Giscard d'Estaingiem, ministrem Spraw Wewnętrznych — Raymon­dem Marcellinem. I sekretarz KC PZPR zajmuje miejsce po prawej stronie prezyden­ta Francji. Następuje podniosły mo­ment składania podpisów. Terkoczą kamery filmowe, błyskają flesze fo­toreporterów. Obaj mężowie stanu wstają, serdecznie i długo ściskają sobie dłonie. Uroczystości pożegnalne Edward Gierek i Georges Pompi­dou przechodzą do Salonu Ambasa­dorów, gdzie następuje ceremonia pożegnania osób towarzyszących Obu mężom stanu. Jest parę minut po godz. 15.30. Edward Gierek i Georges Pompidou wychodzą na ta­ras Pałacu Elizejskiego. Gwardia Republikańska prezentuje broń. Georges Pompidou prowadzi I sekre­tarza KC PZPR przed sztandar kompanii honorowej. Rozlegają się dźwięki Mazurka Dąbrowskiego i Marsyłianki. Prezydent Republiki Francuskiej i I sekretarz KC PZPR dokonują przeglądu kompanii hono­rowej. Następuje moment pożegna­nia. Obaj przywódcy raz jeszcze ser­decznie ściskają sobie dłonie. Za chwilę samochód z biało-czer­wonym proporczykiem przez Bra­mę Kogucią opuszcza Pałac Eli­zejski. ł sekretarzowi KC PZPR w drodze na lotnisko towarzyszy pre­mier Francji Pierre Messmer, a mał­żonce I sekretarza KC, Stanisławie Gierkowej — pani Messmer. Po przybyciu na lotnisko Orły w towarzystwie francuskiego premiera Pierre Messmera, Edward Gierek kieruje się do salonu honorowego lotniska, przybranego barwami pol­skimi i francuskimi. I sekretarz KC PZPR żegna się m. in. z dyrektorem największego lotniska w Paryżu, Gilbertem Dreyfusem, rozmawia chwilę z pracownikami Ambasady PRL w Paryżu, a następnie udaje się w kierunku safnolotu. Przechodzi wzdłuż szpaleru wyprężonych w po­stawie na baczność gwardzistów re­publikańskich. Przed zajęciem miej­sca na pokładzie samolotu „11-18“ Edward Gierek przeprowadza pożeg­nalną, serdeczną rozmowę z premie­rem Francji i jego małżonką. Pię­ciodniowa wizyta we Francji dobie­gła końca. Pozdrowienia z pokładu samolotu Opuszczając terytorium Francji, I sekretarz KC PZPR, Edward Gierek przesiał z pokładu samolotu depeszę z pozdrowieniami dla prezydenta Re­publiki Francuskiej,. Georgesa Pom­pidou. Przelatując nad obszarem NRF, Edward Gierek przesiał depeszę z pozdrowieniami dla kanclerza fede­ralnego, Willy Brandta, a podczas przelotu nad obszarem CSRS, depe­szę z pozdrowieniami dla sekretarza generalnego KC Komunistycznej Par. tii Czechosłowacji, Gustava Husaka. Powitanie na lotnisku Okęcie (A) (PAP). I sekretarz KC PZPR, Edward Gierek powrócił 6 bm. w godzinach wieczornych do Warszawy. Na lotnisku Okęcie I sekretarza Komitetu Centralnego witali: człon­kowie Biura Politycznego i Sekreta­riatu KC PZPR, Rady Państwa z przewodniczącym Rady, Henrykiem Jabłońskim, Rady Ministrów z pre­mierem Piotrem Jaroszewiczem oraz członkowie Prezydium Sejmu. Obecny był charge d'affaires a.i. Francji w Polsce — Andre Jouanin. Wraz z E. Gierkiem powróciły oso­by, które towarzyszyły I sekretarzo­wi KC PZPR w czasie jego wizyty we Francji. Spotkanie E. Gierka z G. Marchais (A) PARYŻ (PAP) W Ambasadzie PRL w Paryżu odbyło się spotkanie I sekretarza KC PZPR, Edwarda Gierka z zastępcą sekretarza gene­ralnego Francuskiej Partii Komunis­tycznej, Georges Marchais, członka­mi Biura Politycznego partii, a wśród nich Jacques Duclos i Gaston Plissonnierem. Ze strony polskiej w spotkaniu uczestniczyli: Mieczysław Jagielski, Stefan Olszowski i Ryszard Frelek. Spotkanie upłynęło w bardzo ser­decznej, przyjacielskiej atmosferze. Wieniec Wieniec na groble gen. de Gaulle'a (A) PARYŻ VPAP) W ostatnim dniu wizyty oficjalnej we Francji Edwarda Gierka towarzyszący I se­kretarzowi KC PZPR w podróży — wicemarszałek Sejmu, przewodniczą­ca Towarzystwa Przyjaźni Polsko- Francuskiej Halina Skibniewska, minister do Spraw Kombatantów gen. dyw. Mieczysław Grudzień oraz attache wojskowy PRL w Paryżu płk Marian Bugaj — udali się do Colombey-les-des-Eglises, gdzie zło­żyli wieniec na grobie gen. de Gaulle'a. Na białej płycie grobowca złożono wieniec z biało-czerwonych kwiatów. Na biało-czerwonej szarfie znajdował się napis: „generałowi de Gaulle'owi Edward Gierek“. Po uczczeniu chwilą milczenia pa4 mięci gen. de Gaulle'a, Halina Skib­niewska, Mieczysław Grudzień i Ma­rian Bugaj udali się pod górujący nad okolicą Wielki Krzyż Lotaryń­­ski, symbol Francji walczącej wznie­siony tam ku czci de Gaulle'a. Na­stępnie udali się z powrotem do Pa­ryża.

Next