Zycie Warszawy, czerwiec 1972 (XXIX/130-155)

1972-06-24 / nr. 150

Str. 2 ŻYCIE WARSZAWY Obie strony przywiązują wyjątkową wagę do pokojowego rozwoju stosunków i zmniejszenia napięcia w Europie Wspólny komunikat polsko-jugosłowiański (P) Na zaproszenie I sekre­tarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edwarda Gierka i przewodniczącego Rady Pań­stwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Henryka Jabłońskie­go przebywał z oficjalną wi­zytą przyjaźni w Polsce w dniach od 19 do 23 czerwca 1972 r. prezydent Socjalistycz­nej Federacyjnej Republiki Jugosławii, przewodniczący Związku Komunistów Jugo­sławii Josip Broz Tito z mał­żonka W czasie pobytu w Polsce Josip Broz Titó wraz z oso­bami r towarzyszącymi od wie­­dził FSO na Żeraniu, gdzie spotkał się 1 z aktywem; zakła­dów i przeprowadził serdecz­ne rozmowy z robotnikami. Uniwersytet Warszawski na­dał prezydentowi Tito, tytuł doktóra honoris causa Prezydent Tito, jego mał­żonka 'i współpracownicy spo­tykali się wszędzie z gorącym przyjęciem, co jest wyrazem tradycyjnej przyjaźni łączącej narody Jugosławii z narodem polskim oraz ich pragnienia dalszego pogłębiania i umac­niania tej przyjaźni. : W czasie wizyty I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotni­czej Edward Gierek, przewod­niczący Rady Państwa Henryk Jabłoński i prezes Rady Mi­nistrów Piotr Jaroszewicz przeprowadzili rozmowy z prezydentem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugo­sławii, przewodniczącym Związku Komunistów Jugo­sławii Josipem Broz Tito, któ­re upłynęły w atmosferze przy­jaźni, serdeczności oraz pełne­go, wzajemnego zrozumienia i zaufania. W czasie rozmów obie stro­ny poinformowały się wzajem­nie o osiągnięciach i pers­pektywach rozwoju społecz­no-gospodarczego obu socjali­stycznych krajów. Dokonano wymiany poglądów na temat wyników i dalszego rozwoju współpracy między Polską Rzecząpospolitą Ludową i So­cjalistyczną Federacyjną Re­publiką Jugosławii oraz mię­dzy Polską Zjednoczoną Par­tią Robotniczą i Związkiem Komunistów Jugosławii, a tak­że na temat aktualnych pro­blemów sytuacji międzynaro­dowej i międzynarodowego ruchu robotniczego W rozmowach uczestniczyli Ze strony polskiej: członek Biura Politycznego, sekretarz KC PZPR — Edward Babin ch, czło­nek Biura Politycznego KC PZPR, minister spraw zagranicznych — Stefan Olszowski, członek Biura Politycznego, sekretarz KC PZPR — Franciszek Szlachcic, członek Biura Politycznego KC PZPR, wicepremier — J. Tejchma, czło­nek Sekretariatu KC PZPR — Ryszard Frelek, członek KC PZPR, wicepremier — Kazimierz Olszew­ski, minister handlu zagraniczne­go — Tadeusz Olechowski, członek KC PZPR. wiceminister spraw zagranicznych — Stanisław Trep­­czyński, ambasador PRL w SFRJ — Janusz Burakiewicz, departamentu w MSZ — dyrcktoi Jerzy Roszak. Ze strony jugosłowiańskiej: przewodniczący Parlamentu Związ­kowej Republiki Chorwacji, czło­nek Prezydium SFRJ, członek Prezydium ZKJ — Jakov Blaze­­vie, przewodniczący Parlamentu Związkowej Republiki Słowenii, członek Prezydium SFRJ, czło­nek Prezydium ZKJ — Sergiej Kraigher, przewodniczący KC Związku Komunistów Macedonii, członek Prezydium ZKJ — An­gel Cemerski, członek Biura Wy­konawczego Prezydium ZKJ — Stevan Doronjski, związkowy se­kretarz d/s zagranicznych — Mir­ko Tepavac, premier rządu auto­nomicznego okręgu Kosowo — II i ja Vakic, związkowy sekretarz d/s handlu zagranicznego — Mu­­hamed Wadzie, ambasador SFR.1 w PRL — Vlado Maleski, szef gabinetu prezydenta republiki — Marko Vrhunec, doradca prezy­denta d/s polityki zagranicznej — Milos Me’ovski. dyrektor de­partamentu MSZ — Djuro Vukolic. Obie strony ze szczególnym zadowoleniem stwierdziły, że ostatnio w stosunkach między Polską Rzecząpospolitą Ludo­wą i' Socjalistyczną Federa­cyjną Republiką Jugosławii osiągnięto pozytywne wyniki i że współpraca rozwija się po­myślnie we wszystkich dzie­dzinach. I I sekretarz Komitetu Cen­tralnego Polskiej Zjednoczo­nej Partii Robotniczej Ed­ward Gierek i przewodniczą­cy Związku Komunistów Ju­gosławii Josip Broz Tito po­zytywnie ocenili wyniki osiąg­nięte we współpracy Polskie; Zjednoczonej Partii Robotni­czej i Związku Komunistów Jugosławii, zwłaszcza w ostat­nim czasie. < Edward Gierek i Josip Broz Tito potwierdzili gotowość obu partii do dalszego rozwijania owocnej i obustronnie ko­rzystnej współpracy, do wszechstronnej wymiany po­glądów o aktualnych zagad­nieniach międzynarodowego ruchu komunistycznego i ro­botniczego. Wypowiedzieli się za potrzebą częstszych spot­kań między przywódcami obu partii oraz kontaktów na róż­nych szczeblach. Obie strony oceniły, że sto­sunki polsko-jugosłowiańskie stają się coraz bardziej wszechstronne i trwałe. Opie­rają się one na pełnym po­szanowaniu zasady niezależ­ności,. suwerenności, integral­ności terytorialnej, równo­uprawnienia oraz niemiesza­­nia się w sprawy wewnętrz­ne. Otwiera to drogę do po­głębiania przyjaźni i współ­pracy, zbliżania narodów obu krajów, a zwłaszcza młodego pokolenia. Obie strony uwa­żają, że rpżnice w drogach rozwoju Socjalizmu . w obu krajach nie są przeszkodą w pomyślnym rozwoju stosun­ków dwustronnych. Pozytywnie oceniono coraz bar­dziej intensywne i pełniejsze w treści kontakty i wymianę poglą­dów między państwowymi i po­litycznymi działaczami obu kra­jów, co przyczynia się do lepsze­go wzajemnego poznania się, wy­miany doświadczeń i wszechstron­nej współpracy. Podkreślono szczególne znaczenie wizyty pre­zesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Ludowej Polskiej Piotra Jaroszewicza w Jugosławii w październiku 1971 roku, Obie strony przywiązują dużą wagę do coraz szerszej i bogat­szej współpracy parlamentów, or­ganizacji politycznych i społecz­nych oraz między miastami obu krajów. Strony stwierdziły, że osiągnięto korzystne wyniki w dziedzinie działalności naukowej oświatowej, informacyjnej 1 in­nych. Pozytywnie oceniono niedawno podpisany dwuletni program współpracy kulturalnej i nauko­wej, który otwiera szersze pers­pektywy współpracy w tych dzie­dzinach. Wyrażono gotowość pod­jęcia dalszych wysiłków w celu wzbogacenia wymiany dóbr kul­turalnych i osiągnięć naukowych oraz rozwoju bezpośrednich kon­taktów między odpowiednimi in­stytucjami obu krajów. Podkreślono potrzebę częstszych i ściślejszych kontaktów między obywatelami obu państw’, zakła­dami pracy i organizacjami spo­łecznymi, potrzebę zwiększenia wymiany turystycznej i rozwoju innycli form współpracy, co słu­ży dalszemu zbliżeniu narodów obu krajów. Strony uznały za potrzebne podpisanie nowej konwencji konsularnej odpowiadającej aktualnemu rozwojowi sto­sunków między obu krajami, Strona polska z zadowoleniem przyjęła zgodę rządu SFRJ w sprawie otwarcia, na zasadzie wzajemności, konsulatu ge­neralnego PRL w Zagrzebiu II Obie strony pozytywnie o­­ceniły współpracę w zakresie stosunków gospodarczych o­­partą o zasadę wzajemnych korzyści. Potwierdzeniem te­go jest stały wzrost wymiany towarowej, której poziom w roku 1972 winien wynieść około 200 min dolarów, cc oznacza wzrost o 20 proc. w stosunku do osiągniętych o­­brotów w roku 1971. Ministrowie handlu zagra­nicznego obu krajów podpisali w toku wizyty 'dodatkową u­­mowę, która powiększa prze­widywane obroty w okresie 1971—1975 z 850 min do ponać 1 mld dolarów Strony uważają za godny podkreślenia fakt, że koope­racja przemysłowa i wielolet­nia współpraca w innych dziedzinach, stają się córa: istotniejszym elementem cało­kształtu wzajemnych stosun­ków gospodarczych. Ponownie stwierdzono, że szcze­gólne możliwości rozwoju koope­racji przemysłowej istnieją w przemyśle samochodowym, pro­dukcji artykułów gospodarstwa domowego, jak również produkcji traktorów, maszyn rolniczych, maszyn budowlanych, elektroni­ce, gospodarce rybnej i innych dziedzinach oraz wyrażono zain­teresowanie w’ poszerzeniu współ­pracy w zakresie energetyki przemysłu stoczniowego. Wzajem­i ne dostawy wynikające z powią­zań kooperacyjnych będą wyno­siły ponad 25 proc. globalnej wy­miany towarowej w bieżącej u­­mowie 5-letniej. Potwierdzono wzajemne zainte­resowanie zawarciem wieloletnie! porozumień, mających na celu po­krycie potrzeb surowcowych obu kiaiów. W rozwijaniu wzajemnej współ­­oracy ważna rola przypada nowo powołanemu konsorcjum banków, którego pomoc winna być sku­teczna w rozbudowie i moderniza­cji tych potencjałów, które za­równo we współpracy dwustron­nej jak też współpracy na ryn­kach trzecich, mogą przyczyni* się do dalszego pogłębienia po­wiązań gospodarczych obu kra­jów Obie strony są zgodne, że ich wzajemne interesy gospodarcze potwierdzają potrzebę modernizo­wania komunikacji i środków transportu, jak również ważnych dróg tranzytowych między Polską i Jugosławią. Obie strony potwierdziły znacze­nie współpracy w dziedzinie no­wych technologii, prac naukowo­­badawczych, szczególnie w tych dziedzinach, które mogą przynieść wzrost kooperacji przemysłowej i efektywności produkcji. Stwierdzono, że szybki rozwój gospodarczy i stale rosnąca wy­miana towarowa wymaga dosko­nalenia i poszukiwania nowych form i metod współpracy. Uznano za celowe doskonalenie systemu dwustronnych rozliczeń płatni­czych, polityki kredytowej i in­nych przedsięwzięć sprzyjających rozwojowi wzajemnych stosunków gospodarczych. Obie strony podkreśliły du­żą wagę Polsko-Jugosłowiań­skiego Komitetu Współpracy Gospodarczej i Naukowo-Te­chnicznej oraz jego pozytyw­ny wkład w rozwój stosun­ków gospodarczych. III Obie strony wymieniły po­glądy na temat aktualnych problemów międzynarodo­wych, zagadnień dotyczących wzajemnych stosunków i współpracy partii komuni­stycznych i robotniczych oraz ruchów postępowych i naro­dowowyzwoleńczych, stwier­dzając z zadowoleniem iden­tyczność lub zbieżność poglą­dów. Obie strony zgodnie oceniają, że obecne stosunki międzynarodo­we charakteryzują się głębokimi przemianami społeczno-polityczny­mi i ekonomicznymi, których głównymi czynnikami są siły po­koju, socjalizmu 1 postępu, zysku­jące coraz bardziej na znaczeniu. Stwierdzono, że na rozwój obec­nej sytuacji międzynarodowej, szczególny wpływ mają wysiłki, zmierzające do dalszego ugrunto­wania zasady rokowań i rozwią­zywania spornych kwestii środka­mi pokojowymi, na zasadach po­kojowego współistnienia państw’, przy pełnym poszanowaniu słusz­nych praw i interesów wszyst­kich krajów. Pozytywnie oceniając kon­takty, rozmowy i porozumie­nia między wielkimi mocar­stwami, zaakcentowano także rolę innych krajów w utrwa­laniu międzynarodowego dia­logu i pokojowego porozumie­nia się w stosunkach między­narodowych. Podkreślono zna­czenie spotkań przywódców ZSRR i PRL z prezydentem Nixonem. Wskazano również na wagę niedawnych rozmów prezydenta SFRJ, przewodni­czącego ZKJ z radzieckimi przywódcami partii i rządu. Spotkania te, i inne przeprowa­dzone w tym duchu, potwierdziły, że w praktyce stosunków między* narodowych wzmaga uię walka o konsekwentną realizację zasad pokojowego współistnienia, o rów­noprawne stosunki międzynarodo­we i wszechstronną współpracę na zasadzie wzajemnego szacunku przeciwko stosowaniu lub groźbie użycia siły w jakiejkolwiek for­mie, o pokojowe i konstruktywni rozwiązywanie spornych próbie* mów, o demokratyzację stosunków międzynarodowych. PRL i SFRJ dają swój pełny wkład do takich dążeń i działalności. Obie strony podkreśliły, że PRL i SFRJ, jako kraje euro­pejskie, których historyczna przeszłość i losy były najści­ślej związane z wydarzeniami na naszym kontynencie, przy wiązują wyjątkową wagę do pokojowego rozwoju stosun­ków i zmniejszenia napięcia w tej części świata, w prze­konaniu, iż pomyślny rozwój sytuacji w Europie ma wiel­kie znaczenie dla całokształtu stosunków międzynarodowych. PRL i SFRJ, każda w swym regionie, a zwłaszcza rozwija­jąc współpracę z sąsiadami, dają poważny wkład w pozy­tywny rozwój stosunków na kontynencie europejskim przekonaniu, że polityka i ak­w tywność na rzecz zachowania pokoju i umacniania bezpie­czeństwa w Europie są niepo­dzielne i że w ich trwałości i stabilności w równej mierze zainteresowane są wszystkie narody kontynentu. Obie strony z zadowoleniem stwierdziły, że na kontynencie europejskim potężnieją siły pokoju, tendencje do współ­pracy i dobrosąsiedzkich sto­sunków, co szczególnie znala­zło wyraz w podpisaniu wejściu w życie układów’ mię­i dzy ZSRR i NRF, PRL i NRF, czterostronnego porozumienia w sprawie Berlina Zachodnie­go oraz porozumienia, jakie podpisała NRD z NRF i z Se­natem Berlina Zachodniego, które opierają się na rzeczy­wistości ukształtowanej w Eu­ropie i utrwalają nienaruszal­ność granic europejskich. Umacnianiu takich tendencji sprzyjałaby również normalizacja stosunków pomiędzy NRD i NR* na bazie powszechnie uznanych norm prawa międzynarodowe]! o, ich równoczesne przyjęcie dc ONZ oraz uregulowanie nieroz­strzygniętych kwestii między CSRS i NRF, a przede wszystkim „uznanie układu monachijskiej;* za nieważny od samego początku. Obie strony uznają, że pow­stały sprzyjające warunki dc bezzwłocznych wielostronnych przygotowań, które powinny zapewnić uzgodnienie pod­staw. celów i sposobów obrad europejskiej konferencji bez­pieczeństwa i współpracy, ja­ką należałoby zwołać w blis­kiej przyszłości. Konferencja ta, zdaniem obu stron, powin­na stworzyć podwaliny pod trwały system stwa. gwarantujący bezpieczeń­narodom Europy nieskrępowany rozwój, pokój i postęp. Obie strony wyraziły prze­konanie. że zmniejszenie sil zbrojnych i uzbrojenia na kontynencie europejskim oraz inne kroki w tej stanowiłyby istotny dziedzinie składnik procesu budowania bezpieczeń­stwa europejskiego. Obie strony podkreśliły, że o­­otagnięcie powszechnego, całkowi tego rozbrojenia Jest niezwykle ważnym i pilnym zadaniem. Wy­raziły one gotowość PRL i SFRJ kontynuowania, wespół ze wszyst­kimi krajami miłującymi pokój, wysiłków w celu zawarcia mię­dzynarodowych układów w dzie­dzinie rozbrojenia, a przede wszy­stkim, na rzecz zakazu wszystkich rodzajów broni masowej zagłady. Podkreślając znaczenie porozu­mienia o zakazie broni bakterio­logicznej, obie strony wskazały na potrzebę jak najszybszego o­­siągnięcia porozumienia o całko­witym zakazie brani chemicznej i zakazie podziemnych doświadczeń z bronią nuklearna Pozytywnie oceniono układ między ZSRR i USA o ogra­niczeniu systemów obrony przeciwrakietowej i tymcza­sowe porozumienie w dzie­dzinie ograniczenia strate­gicznych zbrojeń ofensyw­nych, jako ważne i konkretne kroki w kierunku rozbroje­nia. Obie strony z uznaniem witają propozycję jak naj­szybszego zwołania świato­wej konferencji rozbrojenio­wej, z równoprawnym udzia­łem wszystkich państw. Obie strony ponownie potwier­dziły całkowite poparcie dla bo­haterskiego narodu wietnamskie­go. dla narodów Kambodży J Laosu w ich walce o wolność i niezależność, o niezaprzeczalne prawo do swobodnego, bez inge­rencji z zewnątrz, decydowania o własnym losie. Stanowczo potępiając kontynuo­wanie agresji amerykańskiej w Indochinach i wypowiadając się za całkowitym I bezwarunkowym przerwaniem bombardowań i in­nych działań wojennych przeciw­ko Demokratycznej Republice Wietnamu, obie strony wypowie­działy się za szybkim wznowie­niem rozmów paryskich w celu znalezienia politycznego rozwią­zania. Strony podkreśliły, że dla zakończenia wojny, niezbędne jest hezwłoczne i całkowite wycofa­nie wojsk USA i ich sojuszni­ków z Indochin. PRL i SFRJ wyraziły duże za­niepokojenie z powodu przedłu­żania się kryzysu na Bliskim Wschodzie, wskutek kontynuowa­nia agresywnej polityki Izraela, co zaostrza sytuację w tym re­jonie i w basenie Morza Śród­ziemnego. Popierając pokojowe rozwiązanie kryzysu bliskowschodniego, obie strony i tym razem podkreśliły konieczność realizacji rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 22 listopada 1967 i rezolucji Zgro­madzenia Ogólnego ONZ z dnia 13 grudnia 1971 roku 1 bezzwłocz­nego wycofania wojsk Izraelskich z okupowanych terytoriów arab­skich. kryzysu Sprawiedliwe rozwiązanie winno obejmować zdaniem obu stron — zagwaran­— towanie słusznych praw i inte­resów wszystkich państw I naro­dów tej strefy świata, w tym — narodu palestyńskiego. ne Obie strony podkreśliły ogrom­znaczenie i rolę organizacji Narodów Zjednoczonych w u­­macnianlu pokoju, bezpieczeń­stwa międzynarodowego, w roz­wiązywaniu kluczonych proble­mów międzynarodowych I w roz­woju wszechstronnej współpracy między państwami. Potwierdziły one swa wierność zasadom Kar­ty Narodów Zjednoczonych I zgo­dnie oświadczyły, że niezbędn« jest podejmowanie nowych wy­siłków w kierunku wzmocnienia roli I skuteczności ONZ oraz u­­rzcczywistnienia pełnej jej uni­wersalności. PRL i SFRJ podkreślają ko­nieczność podjęcia przez wszyst­kie kraje kroków w kierunku przyspieszenia rozwoju gospodar­czego krajów rozwijających się i ustanowienia bardziej równo­prawnych stosunków w dziedzi­nie międzynarodowej współpra­cy ekonomicznej-. Obie strony zgodnie oświadczył!’, że wyniki osiągnięte na niedawnej sesji konferencji ONZ w sprawie han­dlu i rozwoju w Chile wskazują na potrzebę jeszcze bardziej in­tensywnego kontynuowania pracy nad tymi zagadnieniami. Obie strony potwierdziły swą solidarność ze słuszną walką na­rodów Afryki o wolność i nieza­leżność, przeciwko polityce impe­rializmu. kolonializmu i neokolo­­nlalizmu, o realizację deklaracji ONZ o dekolonizacji. Potępiły one stanowczo politykę apartheidu i dyskryminacji rasowej W Celu rozwiązania proble­mów nurtujących świat współ­czesny, obie strony podkreśli­ły potrzebę jeszcze aktyw­niejszego zaangażowania i ściślejszego współdziałania wszystkich miłujących pokój krajów i postępowych sił na świecie. Pozytywnie ocenione rolę i znaczenie polityki nie­­zaangażowania w walce o po­kój, przeciwko imperializmo­wi, kolonializmowi, neokólo­­nializmowi, na rzecz całkowi­tej politycznej i ekonomicz­nej niezależności wszystkich krajów i równoprawnych sto­sunków międzynarodowych I sekretarz KC PZPR Ed­ward Gierek i przewodniczą­cy Rady Państwa PRL Hen­ryk Jabłoński oraz prezydent SFRJ, przewodniczący ZKJ Josip Broz-Tito, z zadowole­niem stwierdzili, że podczas wizyty przeprowadzono boga­tą i pożyteczną wymianę po­glądów i wskazano na nowe możliwości wszechstronnej współpracy, co przyczyni się do dalszego umocnienia i po­głębienia przyjaznych stosun­ków oraz współpracy mię­dzy Polską Rzecząpospolitą Ludową a Socjalistyczną Fe­deracyjną Republiką Jugosła­wii i Polską Zjednoczona Partią Robotniczą a Związ­kiem Komunistów Jugosławii. Prezydent SFRJ, przewod­niczący ZKJ Josip Broz-Tito zaprosił I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka przewodniczącego Rady Pań­i stwa PRL Henryka Jabłoń­skiego do odwiedzenia Socja­listycznej Federacyjnej Repu­bliki Jugosławii. Zaproszenie zostało przyjęte z zadowole­niem. Warszawa, 23 czerwca 1972 r Prezydent Jugosławii opuścił Polskę <B) DOKOŃCZENIE ZE STR. 1 w czasie której poinformował on dziennikarzy polskich i za­granicznych o rezultatach i przebiegu wizyty prezydenta Jugosławii w Polsce. Wizyta ta — jak stwierdził W Janiurek — przebiegła w atmosfe­rze serdeczności i wzajemnegc zrozumienia stając się ważnym krokiem na drodze do dalszegc zacieśnienia i umocnienia przy­jaźni między narodami Polski Jugosławii. (PAP) Na lotnisku w Belgradzie (Od specjalnego wysłannika Belgrad. 23 czerwca (P) Na lotnisku Surcin o godz. 12,45 obserwowałem po­wrót prezydenta Tito z War­szawy. Uroczystość powitalna, jak zwykle gdy przybywa pre­zydent, odbyła się z kompanią honorową i salwami armatni, mi. Na lotnisku było kierow­nictwo ZKJ, rząd, korpus' dy­plomatyczny, ambasadę PRL reprezentował charge d’affa­ires Cezary Ikanowicz. Prezy­dent złożył krótkie oświadcze­nie dla prasy na temat swej wizyty w Polsce. Jak podaje PAP, prezydent o­­świadczył, że wraca z Polski „a wieloma wrażeniami i bardzo za­dowolony“, Podczas rozmów, któ­re delegacja jugosłowiańska prze­prowadziła i polskimi przywód­cami partyjnymi i państwowymi stwierdziliśmy z zadowoleniem, że współpraca polsko-jugosłowiańska rozwija się bardz,o pomyślnie we wszystkich dziedzinach. Rozmowy na temat aktualnej sy­­tuacji na świecie, zwłaszcza na kontynencie europejskim wykaza­ły „identyczność, bądź wielką zbieżność poglądów — stwierdził prezydent. Mówiliśmy wiele o rozwoju współpracy w Europie i potrzebie przyspieszenia przygoto­wań do zwołania europejskiej konferencji bezpieczeństwa współpracy“. Obie strony zgodzi­I ły się, że pozytywne procesy w Europie trzeba stale pobudzać, i że muszą one obejmować co­raz szersze regiony. W świetle te­go obie strony postanowiły wspól­nie przyczynić się do znalezienia wyjścia ż obecnej bardzo skom­plikowanej sytuacji na B. Wscho­dzie i w Indochinach. w Prezydent powiedział, że pobyt Warszawie wywarł na nim wielkie wrażenie. Patrząc na dzi­siejszą Warszawę, z trudem moż­na uwierzyć, że miasto to było doszczętnie w barbarzyński spo­sób zniszczone w czasie ostatniej wojny. „Dni cierpień i wspólnej walki oraz lekcji tego okresu nie można zapomnieć. Naszym obo­wiązkiem jest traktować je jako bodźce do wzbogacenia naszych stosunków“ — powiedział prezy­dent. J. Broz Tito mówił z uznaniem o rozmachu w rozwoju socjali­stycznej Polski, o wielkim postę. pie, jaki osiągnęła. IVszędzic, gdzie byliśmy, spoty­kaliśmy się z sympatią i szczerą przyjaźnią wobec naszego kraju i narodów Jugosławii — stwierdzi! na zakończenie prezydent. Po części oficjalnej pre­zydent uśmiechnięty i oży­wiony, rozmawiał z jugo­słowiańskimi dostojnikami. Mężowi przysłuchiwała się żona, Jovanka Broz. Cała uroczystość trwała około 15 minut. Gdy S«-letnt prezydent SFRJ wygłaszał przemówienie jeden « młodziutkich oficerów lotnictwa tworzących szpaler honorowy do oczekujących samochodów zemd­lał. Na lotnisku był 30-stopniowy unal. Podkreśla się tutaj, że 5- -dniowe rozmowy w Polsce dały wynik zarówno bezpo­średni, na przykład w postaci dodatkowego porozumienia go­spodarczego na 220 milionów dolarów, co sprawi, że Polska będzie trzecim partnerem Ju­gosławii spośród krajów soc­jalistycznych — jak i wyniki bardziej długofalowe, m. in. w postaci czołowych kalendarza wizyt osobistości obu krajów. Piątkowa „Polityka Express“ tak formułuje swoją opinię: „Wyniki wizyty są bardzo Istotne. Współ­praca między dwoma krajami w, wszystkich dziedzinach znacznie się rozszerza. Otwarte zostały dla niej także nowe perspektywy“. Można tu tylko dodać, że aby te nowe możliwości wyzyskać właś­ciwie dla obustronnych korzyści zwłaszcza w dziedzinie gospodar­czej, sprawy muszą być bardziej skutecznie i szybciej precyzowane w bezpośrednieb kontaktach, szczególnie między przedsiębiorst­wami produkcyjnymi i instytuc­jami handlowymi obu naszycb krajów. „Borba“ zwraca nwagę na at­mosferę całkowitej szczerości oraz nieformalności, zrozumienia i po­szanowania, jaka cechowała roz­mowy. Dziennik pisze, ii taki ton rozmowom nadali od razu od wtorku przywódcy obu krajów, prezydent Tito i Edward Gierek. „Politika*’, dziennik, zawsze pe­łen umiaru w słowach, na zakoń­czenie pisze: „Polacy i Jugosło­wianie już dawno tak dobrze nie rozumieli się jak to miało miej. s«e tym razem “ Chyba i z na­szej strony można powiedzieć to samo. 7ERZV JARUZELSKI (W) NR 150 24 CZERWCA 1972 R. Kontrakt na dostawę wytwórni sody do Turcji wszedł w życie (W) Wszedł w życie kontrakt podpisany między turecką firm., Soda Sanayii A. S. i konsorcjum utworzonym przez przedsiębiorst­wo Krebs et Cie — Paryż oraz polską centralą Polifnex-Cekop — w sprawie budowy kompleksowej wytwórni sody kalcynowanej vi Marsin w Anatolii Południowej. Moc produkcyjna wytwórni ma wynosić w pierwszym stadium 150 tys. ton sody lekkiej rocznie. Część jej będzie przetwarzana na sodę ciężką, a część na bikarbo­­nat rafinowany. Dostawy wyposażenia rozpoczną się w 1973 r.. Montaż i urucho­mienie zakładu nadzorować bed; wspólnie specjaliści polscy i frari cuscy. Pełny koszt realizacji tej inwestycji jest szacowany na V min dolarów . Uruchomienie wy­twórni nastąpi w 1975 r. (PAP) 3 nowe instytuty naukowo-badawcze (P) Monitor Polski z 23 bm przynosi trzy uchwały Rady Mi­nistrów w sprawie utworzenia no­wych instytutów naukowo-badaw­czych: Instytutu Programów Szkolnych, Instytutu Kształcenia Zawodowego oraz Instytutu Ba­dań nad Młodzieżą. Nowo powołane placówki nau­kowe podlegają ministrowi oświa­ty i wychowania. Zlokalizowane zostały w Warszawie. (PAP) Posiedzenie Rady Ministrów (A) DOKOŃCZENIE ZE STR. 1 Podjęto decyzję w sprawie utworzenia Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, którego przedmiotem działania będzie prowadzenie prac naukowo­­badawczych w dziedzinie pra­cy, płac oraz warunków byto­­wo-socjalnych ludności pracu­jącej, głównie dla potrzeb pro-gramowania i realizacji poli­tyki społeczno-ekonomicznej. Przyjęto uchwałę w sprawi« utworzenia „Zjednoczenia za­plecza Technicznego Gospodar­ki Komunalnej”. Siedzibą zjednoczenia będzi« Poznań. Nowo utworzona instytucja zaj­mie się organizowaniem i rozwi­janiem produkcji mającej na ce­lu rozbudowę bazy materialno­­technicznej dla gospodarki tereno­­wej i ochrony środowiska, a m szczególności: aparatury i urzą. dzeń do poboru i uzdatniania wo­dy, do mechanicznego i biolo­gicznego oczyszczania ścieków oraz sprzętu do wywozu i utyli­zacji nieczystości. Zjednoczenie zajmować zlę bę­dzie także naprawą taboru miej­skiego, przede wszystkim autobu­sów oraz nadzorować będzie pro­dukcję urządzeń dla cieplowńict-Z kolei Rada Ministrów roz­patrzyła sprawę bezpieczeńst­wa i higieny pracy w zakła­dach górniczych. Na podstawi« przedłożonych przez wszystkie zainteresowane resorty wyników badań i analiz oraz opinii Państwowej Rady Gór­nictwa stwierdzono, że nakłady przeznaczone na bhp w górnict­wie oraz podejmowane środki techniczne i organizacyjne przy­czyniają się do poprawy sta-nu bezpieczeństwa i higieny pracy załóg górniczych oraz zmniejśzenia stanu zagrożenia w górnictwie. W podjętej uchwale Rada Mi­nistrów ustaliła nowe zadania zmierzające do dalszego podnie­sienia stanu bhp w górnictwie oraz określiła środki i sposób ifih realizacji. (PAP* M (P) Żniwa zapowiadają się trudne. Trudne — to znaczy normalne Stan gotowości sprzętu żniwnego i instytucji obsłu­gujących rolnictwo ogłoszone na koniec czerwca. Ułożone zostały harmonogramy, które przewidują również nieko­rzystne warunki atmosferycz­ne. Zahamowania w czasie żniw trzeba więc będzie tłu­maczyć nie „warunkami o­­biektywnymi”, lecz złą prącą konkretnych ludzi: Dyspozy­tora Międzykólkowej Bazy Maszynowej — jeżeli maszy­ny będą źle pracować w po­lu, dyrektora oddziału PKS jeżeli zabraknie ciężarówek do odebrania zboża spod kombajnu, prezesa PZGS —• jeżeli pracownicy handlu wiejskiego rozjadą się w cza­sie żniw do kurortów (jdk to było w uh. r.) i rolnicy nie dostaną na czas środków pro­­ducji oraz żywności itp., Ud, Tb samo odnosi się równiej i do rolników, jeśli zanied­bane zostaną terminy prac pa­lowych, zwłaszcza prac po­żniwnych. Biuro Polityczne KC PZPR w liście 'Z 13 czerwca zaape­lowało do rolników i pra­cowników instytucji obsługu­jących rolnictwo', aby tak zor­ganizować prace, żeby żniwa stały się wzorem organizacji Będzie to miało istotne zna­czenie nie tylko dla rozwoju rolnictwa w roku bieżącym i przyszłym, ale dla całej gos­podarki. (Ibl wizyty — rozmowy 0 Na zaproszenie szefa Szta­bu Generalnego WP, wicemin. Ob­rony Narodowej gen. dyw. Bole­sława Chochy przebywał w naszym kraju z kilkudniową wizytą szef Sztabu Sił Zbrojnych Francji gen. Armii Franęois Maurin z grupą wyższych oficerów. 23 bm. w ostatnim dniu pobytu gen. F. Maurin przyjęty został przez ministra ON gen. broni Wojciecha Jaruzelskiego. Tego samego dnia w godzinach popołudniowych francuska dele­gacja wojskowa opuściła Polskę, udając się w drogę powrotną do Francji. • Po kilkudniowej wizycie o­­pościł Polskę minister oświaty Da­nii — Knud Heinesen. W czasie pobytu w nasizym kraju przepro­wadzał on rozmowy na temat dal­szej współpracy między Obu kra­jami w dziedzinie oświaty i szkol­nictwa wyższego. Odwiedził sze­reg placówek oświatowych m. in. w Warszawie, Krakowie i Ka­towicach. 0 23 bm. minister handlu wew­nętrznego i usług — E. Sznajder przyjął ambasadora Indii w Pol­sce — K. Natwar Singh oraz 1 sekretarza ambasady — Sri Krfis­­ham Saruip Bhatnagar. Omawiano perspektywy zwiększenia dostaw towarów indyjskich na nasz ry­nek jeszcze w 1972 r. Uzgodniono również, że Istnieje możliwość podpisania umów — na lata 1973—1975 — na dostawy dc Polski artykułów konsumpcyj­nych. Dyskutowano także nad e­­wentuahiym otwarciem w Polsce sklepów specjalizujących się w sprzedaży artykułów indyjskich. „Śmiały“ wyruszył na Spitsbergen (W) Ze Szczecina wyruszył S3 bm. w rejs na Spitsbergen S/Y „Śmiały“. Wyjście w morze nastąpiło kil­ka tinj później niż zakładano. Główna tego przyczyna był, prze­dłużający się remont jednostki. Droga prowadzi przez Bałtyk ns Morze Północne. kie i Grenlandzkie. Morze Norwes­Cala trasa wynosi około 5 tys. mil marskich. Przewiduje się, że powrót do kra Ju „Śmiałego“ nastąpi w drugiej połowie sierpnia. (PAP) wczoraj w kraju • 23 bm. w Katowicach obra­dowała sesja Wojewódzkiej Ra.dj Narodowej, poświęcona proble­mom społecznó-gospodarezegc rozwoju woj. katowickiego 1975 r.’ Radni podjęli uchwałę pre­cyzującą kierunki rozwoju tegc regionu i sposoby realizacji za­dań. 0 23 bm. w siedzibie ZG Związ­ku Polskich Artystów Plastyków odbyło się spotkanie prezydium Sejmowej Komisji Kultury i Sztu­ki. z przedstawicielami Zarządu Głównego ZPAP. W spotkaniu udział wzięli również przedstawi­ciele Najwyższej Izby Kontroli oraz Minitserstwa Kultury i Sztu­ki. Goraz bliżej z Warszawy do Oslo (P) Wizyta polskiego minist­ra spraw zagranicznych Stefa­na Olszowskiego w Oslo przy­pada w okresie znacznego o­­żywienia stosunków polsko­­.skandynawskich, a więc i pol­sko-norweskich, dialogu poli­tycznego oraz rozwoju wza­jemnych kontaktów we wszy­stkich dziedzinach. Norwegia — podobnie jak Pol­ska — żywotnie zainteresowana jest umacnianiem pokoju i bez­pieczeństwa oraz normalizacją sto sunków międzynarodowych. Stąd też problemy te stały się głów­ną treścią rozwijanego od lat polsko-norweskiego dialogu poli­tycznego. Jego początki sięgają końca lat pięćdziesiątych, kiedy to wyjście z okresu „zimnej woj­ny” stworzyło warunki do pod­jęcia przez rząd Norwegii — kraju NATO — pierwszych kon­taktów z państwami socjalistycz­nymi. W 1958 i 1959 r. wymiana wizyt ówczesnych ministrów spraw zagranicznych — Adama Rapackiego i Halvarda Lange — dała początek zarówno polsko­­norweskiemu, jak i polsko-skan­­dynawskiemu dialogowi politycz­nemu. Poglądy obu krajów na szereg kluczowych problemów między­narodowych są zbieżne; wymie­nić tu można choćby stosunek o­­bu państw do agresji USA w Wietnamie. W polsko-norweskich kontaktach politycznych wytworzyły się sta­łe formy wymiany poglądów. Na­leżą do nich regularne konsulta­cje wiceministrów spraw zagra­nicznych. rozmowy eksoertów rozbrojeniowych. spotkania „o­­krągłego stołu”, a także współ­praca Instytutów Spraw Między­narodowych. Ostatni okres się w stosunkach charakteryzował miedzy obu krajami ożj^wieniem wzajemnych kontaktów, zbliżeniem obu państw a także ich poglądów na wiele najważniejszych zagadnień mię­dzynarodowych, jak np. w spra­wie potrzeby rychłego zwołania ogólnoeuropejskiej konferencji bezpieczeństwa. Wśród lieznyc* wizyt składanych w obu krajach wymienić należy rozmowy wice­­ministra spraw zagranicznych Jó­zefa Czyrka w Norwegii, a takż« rewizytę wiceministra Stoltenber* W dziedzinie stosunków handlo­wych ostatnie 10-lecie charakte­ryzowało się szybkim tempem wzrostu obrotów. Eksport polskj wzrósł w tym czasie 10-krotoie, osiągając wartość blisko 145 mit! zł dew. W eksporcie naszego kra­ju największa pozycja sa statki handlowe. Aktualnie Polska zaj­muje 4 miejsce (po Japonii, Szwecji i NRF) wśród dostawców nowo zbudowanych statków’ dla floty norweskiej — stanowiącej jak wiadomo jedna * najwięk­szych poter w skali światowej. W latach 1972—75 plany przewidują dostarczenie na rynek norweski 27 jednostek morskich. Ugruntowana pozycje ma w Norwegii polska kultura. Szcze­gólnie cieszy sfe popularnością polska muzyka, teatr. film. plas­tyka. 7, kolei w’ Polsce poważne osiągnięcia ma Wydawnictwo Po­znańskie pomilarvzujace od Tat literaturę naszych sąsiadów w se­rii pisarzy skandynawskich. Ak­tualna wymianę naukowa i kul­turalna reguluje międzypaństwo­wa umowa na lata 1970—73 M.in. w jej ramach dokonywana jest wymiana stypendystów i stażys­tów. (PAP) Dalsze informacje z kraju - na str. 5 Informacje z zagranicy dziś na sfr. 4

Next