Zycie Warszawy, czerwiec 1972 (XXIX/130-155)
1972-06-24 / nr. 150
Str. 2 ŻYCIE WARSZAWY Obie strony przywiązują wyjątkową wagę do pokojowego rozwoju stosunków i zmniejszenia napięcia w Europie Wspólny komunikat polsko-jugosłowiański (P) Na zaproszenie I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edwarda Gierka i przewodniczącego Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Henryka Jabłońskiego przebywał z oficjalną wizytą przyjaźni w Polsce w dniach od 19 do 23 czerwca 1972 r. prezydent Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, przewodniczący Związku Komunistów Jugosławii Josip Broz Tito z małżonka W czasie pobytu w Polsce Josip Broz Titó wraz z osobami r towarzyszącymi od wiedził FSO na Żeraniu, gdzie spotkał się 1 z aktywem; zakładów i przeprowadził serdeczne rozmowy z robotnikami. Uniwersytet Warszawski nadał prezydentowi Tito, tytuł doktóra honoris causa Prezydent Tito, jego małżonka 'i współpracownicy spotykali się wszędzie z gorącym przyjęciem, co jest wyrazem tradycyjnej przyjaźni łączącej narody Jugosławii z narodem polskim oraz ich pragnienia dalszego pogłębiania i umacniania tej przyjaźni. : W czasie wizyty I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Gierek, przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński i prezes Rady Ministrów Piotr Jaroszewicz przeprowadzili rozmowy z prezydentem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, przewodniczącym Związku Komunistów Jugosławii Josipem Broz Tito, które upłynęły w atmosferze przyjaźni, serdeczności oraz pełnego, wzajemnego zrozumienia i zaufania. W czasie rozmów obie strony poinformowały się wzajemnie o osiągnięciach i perspektywach rozwoju społeczno-gospodarczego obu socjalistycznych krajów. Dokonano wymiany poglądów na temat wyników i dalszego rozwoju współpracy między Polską Rzecząpospolitą Ludową i Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii oraz między Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą i Związkiem Komunistów Jugosławii, a także na temat aktualnych problemów sytuacji międzynarodowej i międzynarodowego ruchu robotniczego W rozmowach uczestniczyli Ze strony polskiej: członek Biura Politycznego, sekretarz KC PZPR — Edward Babin ch, członek Biura Politycznego KC PZPR, minister spraw zagranicznych — Stefan Olszowski, członek Biura Politycznego, sekretarz KC PZPR — Franciszek Szlachcic, członek Biura Politycznego KC PZPR, wicepremier — J. Tejchma, członek Sekretariatu KC PZPR — Ryszard Frelek, członek KC PZPR, wicepremier — Kazimierz Olszewski, minister handlu zagranicznego — Tadeusz Olechowski, członek KC PZPR. wiceminister spraw zagranicznych — Stanisław Trepczyński, ambasador PRL w SFRJ — Janusz Burakiewicz, departamentu w MSZ — dyrcktoi Jerzy Roszak. Ze strony jugosłowiańskiej: przewodniczący Parlamentu Związkowej Republiki Chorwacji, członek Prezydium SFRJ, członek Prezydium ZKJ — Jakov Blazevie, przewodniczący Parlamentu Związkowej Republiki Słowenii, członek Prezydium SFRJ, członek Prezydium ZKJ — Sergiej Kraigher, przewodniczący KC Związku Komunistów Macedonii, członek Prezydium ZKJ — Angel Cemerski, członek Biura Wykonawczego Prezydium ZKJ — Stevan Doronjski, związkowy sekretarz d/s zagranicznych — Mirko Tepavac, premier rządu autonomicznego okręgu Kosowo — II i ja Vakic, związkowy sekretarz d/s handlu zagranicznego — Muhamed Wadzie, ambasador SFR.1 w PRL — Vlado Maleski, szef gabinetu prezydenta republiki — Marko Vrhunec, doradca prezydenta d/s polityki zagranicznej — Milos Me’ovski. dyrektor departamentu MSZ — Djuro Vukolic. Obie strony ze szczególnym zadowoleniem stwierdziły, że ostatnio w stosunkach między Polską Rzecząpospolitą Ludową i' Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii osiągnięto pozytywne wyniki i że współpraca rozwija się pomyślnie we wszystkich dziedzinach. I I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Gierek i przewodniczący Związku Komunistów Jugosławii Josip Broz Tito pozytywnie ocenili wyniki osiągnięte we współpracy Polskie; Zjednoczonej Partii Robotniczej i Związku Komunistów Jugosławii, zwłaszcza w ostatnim czasie. < Edward Gierek i Josip Broz Tito potwierdzili gotowość obu partii do dalszego rozwijania owocnej i obustronnie korzystnej współpracy, do wszechstronnej wymiany poglądów o aktualnych zagadnieniach międzynarodowego ruchu komunistycznego i robotniczego. Wypowiedzieli się za potrzebą częstszych spotkań między przywódcami obu partii oraz kontaktów na różnych szczeblach. Obie strony oceniły, że stosunki polsko-jugosłowiańskie stają się coraz bardziej wszechstronne i trwałe. Opierają się one na pełnym poszanowaniu zasady niezależności,. suwerenności, integralności terytorialnej, równouprawnienia oraz niemieszania się w sprawy wewnętrzne. Otwiera to drogę do pogłębiania przyjaźni i współpracy, zbliżania narodów obu krajów, a zwłaszcza młodego pokolenia. Obie strony uważają, że rpżnice w drogach rozwoju Socjalizmu . w obu krajach nie są przeszkodą w pomyślnym rozwoju stosunków dwustronnych. Pozytywnie oceniono coraz bardziej intensywne i pełniejsze w treści kontakty i wymianę poglądów między państwowymi i politycznymi działaczami obu krajów, co przyczynia się do lepszego wzajemnego poznania się, wymiany doświadczeń i wszechstronnej współpracy. Podkreślono szczególne znaczenie wizyty prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Ludowej Polskiej Piotra Jaroszewicza w Jugosławii w październiku 1971 roku, Obie strony przywiązują dużą wagę do coraz szerszej i bogatszej współpracy parlamentów, organizacji politycznych i społecznych oraz między miastami obu krajów. Strony stwierdziły, że osiągnięto korzystne wyniki w dziedzinie działalności naukowej oświatowej, informacyjnej 1 innych. Pozytywnie oceniono niedawno podpisany dwuletni program współpracy kulturalnej i naukowej, który otwiera szersze perspektywy współpracy w tych dziedzinach. Wyrażono gotowość podjęcia dalszych wysiłków w celu wzbogacenia wymiany dóbr kulturalnych i osiągnięć naukowych oraz rozwoju bezpośrednich kontaktów między odpowiednimi instytucjami obu krajów. Podkreślono potrzebę częstszych i ściślejszych kontaktów między obywatelami obu państw’, zakładami pracy i organizacjami społecznymi, potrzebę zwiększenia wymiany turystycznej i rozwoju innycli form współpracy, co służy dalszemu zbliżeniu narodów obu krajów. Strony uznały za potrzebne podpisanie nowej konwencji konsularnej odpowiadającej aktualnemu rozwojowi stosunków między obu krajami, Strona polska z zadowoleniem przyjęła zgodę rządu SFRJ w sprawie otwarcia, na zasadzie wzajemności, konsulatu generalnego PRL w Zagrzebiu II Obie strony pozytywnie oceniły współpracę w zakresie stosunków gospodarczych opartą o zasadę wzajemnych korzyści. Potwierdzeniem tego jest stały wzrost wymiany towarowej, której poziom w roku 1972 winien wynieść około 200 min dolarów, cc oznacza wzrost o 20 proc. w stosunku do osiągniętych obrotów w roku 1971. Ministrowie handlu zagranicznego obu krajów podpisali w toku wizyty 'dodatkową umowę, która powiększa przewidywane obroty w okresie 1971—1975 z 850 min do ponać 1 mld dolarów Strony uważają za godny podkreślenia fakt, że kooperacja przemysłowa i wieloletnia współpraca w innych dziedzinach, stają się córa: istotniejszym elementem całokształtu wzajemnych stosunków gospodarczych. Ponownie stwierdzono, że szczególne możliwości rozwoju kooperacji przemysłowej istnieją w przemyśle samochodowym, produkcji artykułów gospodarstwa domowego, jak również produkcji traktorów, maszyn rolniczych, maszyn budowlanych, elektronice, gospodarce rybnej i innych dziedzinach oraz wyrażono zainteresowanie w’ poszerzeniu współpracy w zakresie energetyki przemysłu stoczniowego. Wzajemi ne dostawy wynikające z powiązań kooperacyjnych będą wynosiły ponad 25 proc. globalnej wymiany towarowej w bieżącej umowie 5-letniej. Potwierdzono wzajemne zainteresowanie zawarciem wieloletnie! porozumień, mających na celu pokrycie potrzeb surowcowych obu kiaiów. W rozwijaniu wzajemnej współoracy ważna rola przypada nowo powołanemu konsorcjum banków, którego pomoc winna być skuteczna w rozbudowie i modernizacji tych potencjałów, które zarówno we współpracy dwustronnej jak też współpracy na rynkach trzecich, mogą przyczyni* się do dalszego pogłębienia powiązań gospodarczych obu krajów Obie strony są zgodne, że ich wzajemne interesy gospodarcze potwierdzają potrzebę modernizowania komunikacji i środków transportu, jak również ważnych dróg tranzytowych między Polską i Jugosławią. Obie strony potwierdziły znaczenie współpracy w dziedzinie nowych technologii, prac naukowobadawczych, szczególnie w tych dziedzinach, które mogą przynieść wzrost kooperacji przemysłowej i efektywności produkcji. Stwierdzono, że szybki rozwój gospodarczy i stale rosnąca wymiana towarowa wymaga doskonalenia i poszukiwania nowych form i metod współpracy. Uznano za celowe doskonalenie systemu dwustronnych rozliczeń płatniczych, polityki kredytowej i innych przedsięwzięć sprzyjających rozwojowi wzajemnych stosunków gospodarczych. Obie strony podkreśliły dużą wagę Polsko-Jugosłowiańskiego Komitetu Współpracy Gospodarczej i Naukowo-Technicznej oraz jego pozytywny wkład w rozwój stosunków gospodarczych. III Obie strony wymieniły poglądy na temat aktualnych problemów międzynarodowych, zagadnień dotyczących wzajemnych stosunków i współpracy partii komunistycznych i robotniczych oraz ruchów postępowych i narodowowyzwoleńczych, stwierdzając z zadowoleniem identyczność lub zbieżność poglądów. Obie strony zgodnie oceniają, że obecne stosunki międzynarodowe charakteryzują się głębokimi przemianami społeczno-politycznymi i ekonomicznymi, których głównymi czynnikami są siły pokoju, socjalizmu 1 postępu, zyskujące coraz bardziej na znaczeniu. Stwierdzono, że na rozwój obecnej sytuacji międzynarodowej, szczególny wpływ mają wysiłki, zmierzające do dalszego ugruntowania zasady rokowań i rozwiązywania spornych kwestii środkami pokojowymi, na zasadach pokojowego współistnienia państw’, przy pełnym poszanowaniu słusznych praw i interesów wszystkich krajów. Pozytywnie oceniając kontakty, rozmowy i porozumienia między wielkimi mocarstwami, zaakcentowano także rolę innych krajów w utrwalaniu międzynarodowego dialogu i pokojowego porozumienia się w stosunkach międzynarodowych. Podkreślono znaczenie spotkań przywódców ZSRR i PRL z prezydentem Nixonem. Wskazano również na wagę niedawnych rozmów prezydenta SFRJ, przewodniczącego ZKJ z radzieckimi przywódcami partii i rządu. Spotkania te, i inne przeprowadzone w tym duchu, potwierdziły, że w praktyce stosunków między* narodowych wzmaga uię walka o konsekwentną realizację zasad pokojowego współistnienia, o równoprawne stosunki międzynarodowe i wszechstronną współpracę na zasadzie wzajemnego szacunku przeciwko stosowaniu lub groźbie użycia siły w jakiejkolwiek formie, o pokojowe i konstruktywni rozwiązywanie spornych próbie* mów, o demokratyzację stosunków międzynarodowych. PRL i SFRJ dają swój pełny wkład do takich dążeń i działalności. Obie strony podkreśliły, że PRL i SFRJ, jako kraje europejskie, których historyczna przeszłość i losy były najściślej związane z wydarzeniami na naszym kontynencie, przy wiązują wyjątkową wagę do pokojowego rozwoju stosunków i zmniejszenia napięcia w tej części świata, w przekonaniu, iż pomyślny rozwój sytuacji w Europie ma wielkie znaczenie dla całokształtu stosunków międzynarodowych. PRL i SFRJ, każda w swym regionie, a zwłaszcza rozwijając współpracę z sąsiadami, dają poważny wkład w pozytywny rozwój stosunków na kontynencie europejskim przekonaniu, że polityka i akw tywność na rzecz zachowania pokoju i umacniania bezpieczeństwa w Europie są niepodzielne i że w ich trwałości i stabilności w równej mierze zainteresowane są wszystkie narody kontynentu. Obie strony z zadowoleniem stwierdziły, że na kontynencie europejskim potężnieją siły pokoju, tendencje do współpracy i dobrosąsiedzkich stosunków, co szczególnie znalazło wyraz w podpisaniu wejściu w życie układów’ mięi dzy ZSRR i NRF, PRL i NRF, czterostronnego porozumienia w sprawie Berlina Zachodniego oraz porozumienia, jakie podpisała NRD z NRF i z Senatem Berlina Zachodniego, które opierają się na rzeczywistości ukształtowanej w Europie i utrwalają nienaruszalność granic europejskich. Umacnianiu takich tendencji sprzyjałaby również normalizacja stosunków pomiędzy NRD i NR* na bazie powszechnie uznanych norm prawa międzynarodowe]! o, ich równoczesne przyjęcie dc ONZ oraz uregulowanie nierozstrzygniętych kwestii między CSRS i NRF, a przede wszystkim „uznanie układu monachijskiej;* za nieważny od samego początku. Obie strony uznają, że powstały sprzyjające warunki dc bezzwłocznych wielostronnych przygotowań, które powinny zapewnić uzgodnienie podstaw. celów i sposobów obrad europejskiej konferencji bezpieczeństwa i współpracy, jaką należałoby zwołać w bliskiej przyszłości. Konferencja ta, zdaniem obu stron, powinna stworzyć podwaliny pod trwały system stwa. gwarantujący bezpieczeńnarodom Europy nieskrępowany rozwój, pokój i postęp. Obie strony wyraziły przekonanie. że zmniejszenie sil zbrojnych i uzbrojenia na kontynencie europejskim oraz inne kroki w tej stanowiłyby istotny dziedzinie składnik procesu budowania bezpieczeństwa europejskiego. Obie strony podkreśliły, że ootagnięcie powszechnego, całkowi tego rozbrojenia Jest niezwykle ważnym i pilnym zadaniem. Wyraziły one gotowość PRL i SFRJ kontynuowania, wespół ze wszystkimi krajami miłującymi pokój, wysiłków w celu zawarcia międzynarodowych układów w dziedzinie rozbrojenia, a przede wszystkim, na rzecz zakazu wszystkich rodzajów broni masowej zagłady. Podkreślając znaczenie porozumienia o zakazie broni bakteriologicznej, obie strony wskazały na potrzebę jak najszybszego osiągnięcia porozumienia o całkowitym zakazie brani chemicznej i zakazie podziemnych doświadczeń z bronią nuklearna Pozytywnie oceniono układ między ZSRR i USA o ograniczeniu systemów obrony przeciwrakietowej i tymczasowe porozumienie w dziedzinie ograniczenia strategicznych zbrojeń ofensywnych, jako ważne i konkretne kroki w kierunku rozbrojenia. Obie strony z uznaniem witają propozycję jak najszybszego zwołania światowej konferencji rozbrojeniowej, z równoprawnym udziałem wszystkich państw. Obie strony ponownie potwierdziły całkowite poparcie dla bohaterskiego narodu wietnamskiego. dla narodów Kambodży J Laosu w ich walce o wolność i niezależność, o niezaprzeczalne prawo do swobodnego, bez ingerencji z zewnątrz, decydowania o własnym losie. Stanowczo potępiając kontynuowanie agresji amerykańskiej w Indochinach i wypowiadając się za całkowitym I bezwarunkowym przerwaniem bombardowań i innych działań wojennych przeciwko Demokratycznej Republice Wietnamu, obie strony wypowiedziały się za szybkim wznowieniem rozmów paryskich w celu znalezienia politycznego rozwiązania. Strony podkreśliły, że dla zakończenia wojny, niezbędne jest hezwłoczne i całkowite wycofanie wojsk USA i ich sojuszników z Indochin. PRL i SFRJ wyraziły duże zaniepokojenie z powodu przedłużania się kryzysu na Bliskim Wschodzie, wskutek kontynuowania agresywnej polityki Izraela, co zaostrza sytuację w tym rejonie i w basenie Morza Śródziemnego. Popierając pokojowe rozwiązanie kryzysu bliskowschodniego, obie strony i tym razem podkreśliły konieczność realizacji rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 22 listopada 1967 i rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 13 grudnia 1971 roku 1 bezzwłocznego wycofania wojsk Izraelskich z okupowanych terytoriów arabskich. kryzysu Sprawiedliwe rozwiązanie winno obejmować zdaniem obu stron — zagwaran— towanie słusznych praw i interesów wszystkich państw I narodów tej strefy świata, w tym — narodu palestyńskiego. ne Obie strony podkreśliły ogromznaczenie i rolę organizacji Narodów Zjednoczonych w umacnianlu pokoju, bezpieczeństwa międzynarodowego, w rozwiązywaniu kluczonych problemów międzynarodowych I w rozwoju wszechstronnej współpracy między państwami. Potwierdziły one swa wierność zasadom Karty Narodów Zjednoczonych I zgodnie oświadczyły, że niezbędn« jest podejmowanie nowych wysiłków w kierunku wzmocnienia roli I skuteczności ONZ oraz urzcczywistnienia pełnej jej uniwersalności. PRL i SFRJ podkreślają konieczność podjęcia przez wszystkie kraje kroków w kierunku przyspieszenia rozwoju gospodarczego krajów rozwijających się i ustanowienia bardziej równoprawnych stosunków w dziedzinie międzynarodowej współpracy ekonomicznej-. Obie strony zgodnie oświadczył!’, że wyniki osiągnięte na niedawnej sesji konferencji ONZ w sprawie handlu i rozwoju w Chile wskazują na potrzebę jeszcze bardziej intensywnego kontynuowania pracy nad tymi zagadnieniami. Obie strony potwierdziły swą solidarność ze słuszną walką narodów Afryki o wolność i niezależność, przeciwko polityce imperializmu. kolonializmu i neokolonlalizmu, o realizację deklaracji ONZ o dekolonizacji. Potępiły one stanowczo politykę apartheidu i dyskryminacji rasowej W Celu rozwiązania problemów nurtujących świat współczesny, obie strony podkreśliły potrzebę jeszcze aktywniejszego zaangażowania i ściślejszego współdziałania wszystkich miłujących pokój krajów i postępowych sił na świecie. Pozytywnie ocenione rolę i znaczenie polityki niezaangażowania w walce o pokój, przeciwko imperializmowi, kolonializmowi, neokólonializmowi, na rzecz całkowitej politycznej i ekonomicznej niezależności wszystkich krajów i równoprawnych stosunków międzynarodowych I sekretarz KC PZPR Edward Gierek i przewodniczący Rady Państwa PRL Henryk Jabłoński oraz prezydent SFRJ, przewodniczący ZKJ Josip Broz-Tito, z zadowoleniem stwierdzili, że podczas wizyty przeprowadzono bogatą i pożyteczną wymianę poglądów i wskazano na nowe możliwości wszechstronnej współpracy, co przyczyni się do dalszego umocnienia i pogłębienia przyjaznych stosunków oraz współpracy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii i Polską Zjednoczona Partią Robotniczą a Związkiem Komunistów Jugosławii. Prezydent SFRJ, przewodniczący ZKJ Josip Broz-Tito zaprosił I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka przewodniczącego Rady Pańi stwa PRL Henryka Jabłońskiego do odwiedzenia Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii. Zaproszenie zostało przyjęte z zadowoleniem. Warszawa, 23 czerwca 1972 r Prezydent Jugosławii opuścił Polskę <B) DOKOŃCZENIE ZE STR. 1 w czasie której poinformował on dziennikarzy polskich i zagranicznych o rezultatach i przebiegu wizyty prezydenta Jugosławii w Polsce. Wizyta ta — jak stwierdził W Janiurek — przebiegła w atmosferze serdeczności i wzajemnegc zrozumienia stając się ważnym krokiem na drodze do dalszegc zacieśnienia i umocnienia przyjaźni między narodami Polski Jugosławii. (PAP) Na lotnisku w Belgradzie (Od specjalnego wysłannika Belgrad. 23 czerwca (P) Na lotnisku Surcin o godz. 12,45 obserwowałem powrót prezydenta Tito z Warszawy. Uroczystość powitalna, jak zwykle gdy przybywa prezydent, odbyła się z kompanią honorową i salwami armatni, mi. Na lotnisku było kierownictwo ZKJ, rząd, korpus' dyplomatyczny, ambasadę PRL reprezentował charge d’affaires Cezary Ikanowicz. Prezydent złożył krótkie oświadczenie dla prasy na temat swej wizyty w Polsce. Jak podaje PAP, prezydent oświadczył, że wraca z Polski „a wieloma wrażeniami i bardzo zadowolony“, Podczas rozmów, które delegacja jugosłowiańska przeprowadziła i polskimi przywódcami partyjnymi i państwowymi stwierdziliśmy z zadowoleniem, że współpraca polsko-jugosłowiańska rozwija się bardz,o pomyślnie we wszystkich dziedzinach. Rozmowy na temat aktualnej sytuacji na świecie, zwłaszcza na kontynencie europejskim wykazały „identyczność, bądź wielką zbieżność poglądów — stwierdził prezydent. Mówiliśmy wiele o rozwoju współpracy w Europie i potrzebie przyspieszenia przygotowań do zwołania europejskiej konferencji bezpieczeństwa współpracy“. Obie strony zgodziI ły się, że pozytywne procesy w Europie trzeba stale pobudzać, i że muszą one obejmować coraz szersze regiony. W świetle tego obie strony postanowiły wspólnie przyczynić się do znalezienia wyjścia ż obecnej bardzo skomplikowanej sytuacji na B. Wschodzie i w Indochinach. w Prezydent powiedział, że pobyt Warszawie wywarł na nim wielkie wrażenie. Patrząc na dzisiejszą Warszawę, z trudem można uwierzyć, że miasto to było doszczętnie w barbarzyński sposób zniszczone w czasie ostatniej wojny. „Dni cierpień i wspólnej walki oraz lekcji tego okresu nie można zapomnieć. Naszym obowiązkiem jest traktować je jako bodźce do wzbogacenia naszych stosunków“ — powiedział prezydent. J. Broz Tito mówił z uznaniem o rozmachu w rozwoju socjalistycznej Polski, o wielkim postę. pie, jaki osiągnęła. IVszędzic, gdzie byliśmy, spotykaliśmy się z sympatią i szczerą przyjaźnią wobec naszego kraju i narodów Jugosławii — stwierdzi! na zakończenie prezydent. Po części oficjalnej prezydent uśmiechnięty i ożywiony, rozmawiał z jugosłowiańskimi dostojnikami. Mężowi przysłuchiwała się żona, Jovanka Broz. Cała uroczystość trwała około 15 minut. Gdy S«-letnt prezydent SFRJ wygłaszał przemówienie jeden « młodziutkich oficerów lotnictwa tworzących szpaler honorowy do oczekujących samochodów zemdlał. Na lotnisku był 30-stopniowy unal. Podkreśla się tutaj, że 5- -dniowe rozmowy w Polsce dały wynik zarówno bezpośredni, na przykład w postaci dodatkowego porozumienia gospodarczego na 220 milionów dolarów, co sprawi, że Polska będzie trzecim partnerem Jugosławii spośród krajów socjalistycznych — jak i wyniki bardziej długofalowe, m. in. w postaci czołowych kalendarza wizyt osobistości obu krajów. Piątkowa „Polityka Express“ tak formułuje swoją opinię: „Wyniki wizyty są bardzo Istotne. Współpraca między dwoma krajami w, wszystkich dziedzinach znacznie się rozszerza. Otwarte zostały dla niej także nowe perspektywy“. Można tu tylko dodać, że aby te nowe możliwości wyzyskać właściwie dla obustronnych korzyści zwłaszcza w dziedzinie gospodarczej, sprawy muszą być bardziej skutecznie i szybciej precyzowane w bezpośrednieb kontaktach, szczególnie między przedsiębiorstwami produkcyjnymi i instytucjami handlowymi obu naszycb krajów. „Borba“ zwraca nwagę na atmosferę całkowitej szczerości oraz nieformalności, zrozumienia i poszanowania, jaka cechowała rozmowy. Dziennik pisze, ii taki ton rozmowom nadali od razu od wtorku przywódcy obu krajów, prezydent Tito i Edward Gierek. „Politika*’, dziennik, zawsze pełen umiaru w słowach, na zakończenie pisze: „Polacy i Jugosłowianie już dawno tak dobrze nie rozumieli się jak to miało miej. s«e tym razem “ Chyba i z naszej strony można powiedzieć to samo. 7ERZV JARUZELSKI (W) NR 150 24 CZERWCA 1972 R. Kontrakt na dostawę wytwórni sody do Turcji wszedł w życie (W) Wszedł w życie kontrakt podpisany między turecką firm., Soda Sanayii A. S. i konsorcjum utworzonym przez przedsiębiorstwo Krebs et Cie — Paryż oraz polską centralą Polifnex-Cekop — w sprawie budowy kompleksowej wytwórni sody kalcynowanej vi Marsin w Anatolii Południowej. Moc produkcyjna wytwórni ma wynosić w pierwszym stadium 150 tys. ton sody lekkiej rocznie. Część jej będzie przetwarzana na sodę ciężką, a część na bikarbonat rafinowany. Dostawy wyposażenia rozpoczną się w 1973 r.. Montaż i uruchomienie zakładu nadzorować bed; wspólnie specjaliści polscy i frari cuscy. Pełny koszt realizacji tej inwestycji jest szacowany na V min dolarów . Uruchomienie wytwórni nastąpi w 1975 r. (PAP) 3 nowe instytuty naukowo-badawcze (P) Monitor Polski z 23 bm przynosi trzy uchwały Rady Ministrów w sprawie utworzenia nowych instytutów naukowo-badawczych: Instytutu Programów Szkolnych, Instytutu Kształcenia Zawodowego oraz Instytutu Badań nad Młodzieżą. Nowo powołane placówki naukowe podlegają ministrowi oświaty i wychowania. Zlokalizowane zostały w Warszawie. (PAP) Posiedzenie Rady Ministrów (A) DOKOŃCZENIE ZE STR. 1 Podjęto decyzję w sprawie utworzenia Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, którego przedmiotem działania będzie prowadzenie prac naukowobadawczych w dziedzinie pracy, płac oraz warunków bytowo-socjalnych ludności pracującej, głównie dla potrzeb pro-gramowania i realizacji polityki społeczno-ekonomicznej. Przyjęto uchwałę w sprawi« utworzenia „Zjednoczenia zaplecza Technicznego Gospodarki Komunalnej”. Siedzibą zjednoczenia będzi« Poznań. Nowo utworzona instytucja zajmie się organizowaniem i rozwijaniem produkcji mającej na celu rozbudowę bazy materialnotechnicznej dla gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a m szczególności: aparatury i urzą. dzeń do poboru i uzdatniania wody, do mechanicznego i biologicznego oczyszczania ścieków oraz sprzętu do wywozu i utylizacji nieczystości. Zjednoczenie zajmować zlę będzie także naprawą taboru miejskiego, przede wszystkim autobusów oraz nadzorować będzie produkcję urządzeń dla cieplowńict-Z kolei Rada Ministrów rozpatrzyła sprawę bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach górniczych. Na podstawi« przedłożonych przez wszystkie zainteresowane resorty wyników badań i analiz oraz opinii Państwowej Rady Górnictwa stwierdzono, że nakłady przeznaczone na bhp w górnictwie oraz podejmowane środki techniczne i organizacyjne przyczyniają się do poprawy sta-nu bezpieczeństwa i higieny pracy załóg górniczych oraz zmniejśzenia stanu zagrożenia w górnictwie. W podjętej uchwale Rada Ministrów ustaliła nowe zadania zmierzające do dalszego podniesienia stanu bhp w górnictwie oraz określiła środki i sposób ifih realizacji. (PAP* M (P) Żniwa zapowiadają się trudne. Trudne — to znaczy normalne Stan gotowości sprzętu żniwnego i instytucji obsługujących rolnictwo ogłoszone na koniec czerwca. Ułożone zostały harmonogramy, które przewidują również niekorzystne warunki atmosferyczne. Zahamowania w czasie żniw trzeba więc będzie tłumaczyć nie „warunkami obiektywnymi”, lecz złą prącą konkretnych ludzi: Dyspozytora Międzykólkowej Bazy Maszynowej — jeżeli maszyny będą źle pracować w polu, dyrektora oddziału PKS jeżeli zabraknie ciężarówek do odebrania zboża spod kombajnu, prezesa PZGS —• jeżeli pracownicy handlu wiejskiego rozjadą się w czasie żniw do kurortów (jdk to było w uh. r.) i rolnicy nie dostaną na czas środków producji oraz żywności itp., Ud, Tb samo odnosi się równiej i do rolników, jeśli zaniedbane zostaną terminy prac palowych, zwłaszcza prac pożniwnych. Biuro Polityczne KC PZPR w liście 'Z 13 czerwca zaapelowało do rolników i pracowników instytucji obsługujących rolnictwo', aby tak zorganizować prace, żeby żniwa stały się wzorem organizacji Będzie to miało istotne znaczenie nie tylko dla rozwoju rolnictwa w roku bieżącym i przyszłym, ale dla całej gospodarki. (Ibl wizyty — rozmowy 0 Na zaproszenie szefa Sztabu Generalnego WP, wicemin. Obrony Narodowej gen. dyw. Bolesława Chochy przebywał w naszym kraju z kilkudniową wizytą szef Sztabu Sił Zbrojnych Francji gen. Armii Franęois Maurin z grupą wyższych oficerów. 23 bm. w ostatnim dniu pobytu gen. F. Maurin przyjęty został przez ministra ON gen. broni Wojciecha Jaruzelskiego. Tego samego dnia w godzinach popołudniowych francuska delegacja wojskowa opuściła Polskę, udając się w drogę powrotną do Francji. • Po kilkudniowej wizycie opościł Polskę minister oświaty Danii — Knud Heinesen. W czasie pobytu w nasizym kraju przeprowadzał on rozmowy na temat dalszej współpracy między Obu krajami w dziedzinie oświaty i szkolnictwa wyższego. Odwiedził szereg placówek oświatowych m. in. w Warszawie, Krakowie i Katowicach. 0 23 bm. minister handlu wewnętrznego i usług — E. Sznajder przyjął ambasadora Indii w Polsce — K. Natwar Singh oraz 1 sekretarza ambasady — Sri Krfisham Saruip Bhatnagar. Omawiano perspektywy zwiększenia dostaw towarów indyjskich na nasz rynek jeszcze w 1972 r. Uzgodniono również, że Istnieje możliwość podpisania umów — na lata 1973—1975 — na dostawy dc Polski artykułów konsumpcyjnych. Dyskutowano także nad ewentuahiym otwarciem w Polsce sklepów specjalizujących się w sprzedaży artykułów indyjskich. „Śmiały“ wyruszył na Spitsbergen (W) Ze Szczecina wyruszył S3 bm. w rejs na Spitsbergen S/Y „Śmiały“. Wyjście w morze nastąpiło kilka tinj później niż zakładano. Główna tego przyczyna był, przedłużający się remont jednostki. Droga prowadzi przez Bałtyk ns Morze Północne. kie i Grenlandzkie. Morze NorwesCala trasa wynosi około 5 tys. mil marskich. Przewiduje się, że powrót do kra Ju „Śmiałego“ nastąpi w drugiej połowie sierpnia. (PAP) wczoraj w kraju • 23 bm. w Katowicach obradowała sesja Wojewódzkiej Ra.dj Narodowej, poświęcona problemom społecznó-gospodarezegc rozwoju woj. katowickiego 1975 r.’ Radni podjęli uchwałę precyzującą kierunki rozwoju tegc regionu i sposoby realizacji zadań. 0 23 bm. w siedzibie ZG Związku Polskich Artystów Plastyków odbyło się spotkanie prezydium Sejmowej Komisji Kultury i Sztuki. z przedstawicielami Zarządu Głównego ZPAP. W spotkaniu udział wzięli również przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli oraz Minitserstwa Kultury i Sztuki. Goraz bliżej z Warszawy do Oslo (P) Wizyta polskiego ministra spraw zagranicznych Stefana Olszowskiego w Oslo przypada w okresie znacznego ożywienia stosunków polsko.skandynawskich, a więc i polsko-norweskich, dialogu politycznego oraz rozwoju wzajemnych kontaktów we wszystkich dziedzinach. Norwegia — podobnie jak Polska — żywotnie zainteresowana jest umacnianiem pokoju i bezpieczeństwa oraz normalizacją sto sunków międzynarodowych. Stąd też problemy te stały się główną treścią rozwijanego od lat polsko-norweskiego dialogu politycznego. Jego początki sięgają końca lat pięćdziesiątych, kiedy to wyjście z okresu „zimnej wojny” stworzyło warunki do podjęcia przez rząd Norwegii — kraju NATO — pierwszych kontaktów z państwami socjalistycznymi. W 1958 i 1959 r. wymiana wizyt ówczesnych ministrów spraw zagranicznych — Adama Rapackiego i Halvarda Lange — dała początek zarówno polskonorweskiemu, jak i polsko-skandynawskiemu dialogowi politycznemu. Poglądy obu krajów na szereg kluczowych problemów międzynarodowych są zbieżne; wymienić tu można choćby stosunek obu państw do agresji USA w Wietnamie. W polsko-norweskich kontaktach politycznych wytworzyły się stałe formy wymiany poglądów. Należą do nich regularne konsultacje wiceministrów spraw zagranicznych. rozmowy eksoertów rozbrojeniowych. spotkania „okrągłego stołu”, a także współpraca Instytutów Spraw Międzynarodowych. Ostatni okres się w stosunkach charakteryzował miedzy obu krajami ożj^wieniem wzajemnych kontaktów, zbliżeniem obu państw a także ich poglądów na wiele najważniejszych zagadnień międzynarodowych, jak np. w sprawie potrzeby rychłego zwołania ogólnoeuropejskiej konferencji bezpieczeństwa. Wśród lieznyc* wizyt składanych w obu krajach wymienić należy rozmowy wiceministra spraw zagranicznych Józefa Czyrka w Norwegii, a takż« rewizytę wiceministra Stoltenber* W dziedzinie stosunków handlowych ostatnie 10-lecie charakteryzowało się szybkim tempem wzrostu obrotów. Eksport polskj wzrósł w tym czasie 10-krotoie, osiągając wartość blisko 145 mit! zł dew. W eksporcie naszego kraju największa pozycja sa statki handlowe. Aktualnie Polska zajmuje 4 miejsce (po Japonii, Szwecji i NRF) wśród dostawców nowo zbudowanych statków’ dla floty norweskiej — stanowiącej jak wiadomo jedna * największych poter w skali światowej. W latach 1972—75 plany przewidują dostarczenie na rynek norweski 27 jednostek morskich. Ugruntowana pozycje ma w Norwegii polska kultura. Szczególnie cieszy sfe popularnością polska muzyka, teatr. film. plastyka. 7, kolei w’ Polsce poważne osiągnięcia ma Wydawnictwo Poznańskie pomilarvzujace od Tat literaturę naszych sąsiadów w serii pisarzy skandynawskich. Aktualna wymianę naukowa i kulturalna reguluje międzypaństwowa umowa na lata 1970—73 M.in. w jej ramach dokonywana jest wymiana stypendystów i stażystów. (PAP) Dalsze informacje z kraju - na str. 5 Informacje z zagranicy dziś na sfr. 4